Απλώς συμμετείχα

Απλώς συμμετείχα - Βιργίλιος Βεργής

Συμμετείχα σε πλημμύρα εποχών

δίχως να ερωτηθώ ποτέ ούτε από Θεό, ούτε από άνθρωπο

εάν ήμουν έτοιμος για την διπλή όψη του κόσμου.

Εντάθηκα εντός, εκτός και επί τα αυτά του κλεπταποδόχου χρόνου.

Έμαθα να τέμνομαι και ελάχιστα να τέμνω τις πεισιθάνατες εκδορές που άφηνε πίσω της μία μοναχική σκόνη άδειων σωμάτων.

Ποτέ δεν εισέβαλα σε ξένα σπίτια, σε αυλές κι ούτε κυνήγησα γειτονικά όνειρα.

Έμαθα να υπομένω τις γεωμετρίες των σχέσεων και να μην πυροβολώ τα άστρα όσων προσεύχονται ακόμα στις ελπίδες.

Με καταδίωξε αμείλικτα η γνώση του χρόνου.

Κλείστηκα πίσω από ρυτιδιασμένα κάγκελα επίγνωσης,

έχτισα τείχη και έμαθα πως αυτή η μοίρα μου έμελε.

Να χτίζω για να μπορώ να γκρεμίζω.

Πήγα και όπου φύσαγε ο άνεμος.

Δίψασα για το νερό της συντροφιάς

και ό,τι είχανε να μου χαλαλίσουνε ήτανε

άμμος και άμμος μόνο.

Φαντάστηκα κάστρα να ορθώνονται στο μπαλκόνι των απουσιών μου

λησμονώντας το άψυχο υλικό που όλο ξεγλιστρούσε από τα ανόρεχτα χέρια μου.

και είδα την κατάρρευση να συντροφεύει την ματιά μου

μα δεν την απέφυγα διότι ήταν εκείνη σαν συνήθεια βαριά που είναι βαριά έννοια που με κρατούσε όρθιο.

Δέθηκα και με ανθρώπους και ήταν το δέσιμο

μέγιστη αυθαιρεσία.

Είδα πουλιά αποδημητικά να πετούν απ το παράθυρό μου και περίσσευε μονάχα χειμώνας στο κατώφλι μου να ζητιανεύει στις εκπτώσεις ένα ανοιξιάτικο φθινόπωρο.

Έμαθα να εξαρτώμαι από κάθε τι που ονόμασα τελευταίο

και κάπνισα πολύ τον καπνό της αποσιώπησης.

Βάφτισα τον έρωτα μοναξιά στην κολυμπήθρα του χρόνου

και τα έτη που περάσανε ανάμεσα, προάγγελο εγκαταλείψεων.

Προσγειώθηκα σε πραγματικότητες που δεν δημιούργησα

και έπρεπε να με ρωτάνε πόσα άντεχα να υπομείνω.

Υπηρέτησα προθέσεις ενός ανώτερου δημιουργού και δεν υπήρξα καθόλου ανώτερος.

Απλώς συμμετείχα.