Σοφία Λεμονή

ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε στην ολάνθιστη αυλή την 'λιολουσμένη,

ήταν ριζούλα π' άπλωνε  σε πήλινο πιθάρι.

Το μυρωδάτο γιασεμί, ανέβαινε ως τα ψηλά

τυλίγονταν και έμπλεκε πάνω στο καγκελάκι!

Μοσχοβολούσε το στενό, ήμουνα χάρμα οφθαλμών,

ήμουνα το ξεχωριστό στολίδι στο σπιτάκι!

Στον γαλανόλευκο ιστό, που 'χε κορφή του το σταυρό,

-που έδεναν επάνω μου και δε λησμόναγαν ποτέ-

έβλεπε όλο το χωριό πέρα ως πέρα στο βουνό,

σημαία γαλανόλευκη που ανεμοκυμάτιζε

σε όλες τις ξεχωριστές,  τις εθνικές γιορτάδες!

Στην φρουρουσιών μου τις γωνιές

χτίζανε περίτεχνες φωλιές

όμορφα, φασαριόζικα, μικρά χελιδονάκια.

Εκεί τα φιλοξέναγα να κάνουν τα μικρά τους

κι άκουγα τον ξεσηκωμό για το ταξίδι το μακρύ

σαν έμπαινε φθινόπωρο π' άφηναν άδειες τις φωλιές

κι όλα μαζί ομαδικά έφευγαν μακριά τους.

Τις νύχτες του καλοκαιριού με μάρτυρα την ξαστεριά,

πίσω απ' το γιασεμάκι,

-να μην το δει η γειτονιά,-

κρυμμένο άλλαζε φιλιά όμορφο ζευγαράκι.

Μέσα στο φεγγαρόφωτο, άκουγα τα 'ρωτόλογα

που ψιθυρίζαν αγκαλιά, εκείνος και εκείνη

κ' ήταν τα χάδια τρυφερά, βαθιά τ' αναστενάγματα,

πριν να πλαγιάσουν σμίγοντας στην όμορφη τους κλίνη.

Μα, ήρθαν δίσεκτοι καιροί που δυσκολέψαν τη ζωή.

Όσο πάλευαν οι φτωχοί, αυξάναν τα προβλήματα,

 πλήθαιναν τα παθήματα, θεριεύαν οι ανάγκες.

Χωρίς στιγμή να λυπηθεί, της Ξενητειάς απόφαση,

πικρή σαν το φαρμάκι,

τους έβγαλε απ' τη θύρα τους, τους έστειλε πολύ μακριά

κι έφερε μαύρη σκοτεινιά στο όμορφο σπιτάκι.

Χορτάριασ' όλη η αυλή, μαράθηκαν τα λούλουδα,

δεν άντεξε να κρατηθεί, ξεράθηκε σιγά-σιγά,

πάει το γιασεμάκι!

Κυλούσανε οι εποχές στο πέρασμα του Χρόνου,

όπως κυλούν οι ποταμοί που πίσω δε γυρίζουν.

Χρόνος ο  τόσο αμείλικτος που όλα τα σαρώνει.

Χρόνος ο ασυγκίνητος, Χρόνος ο πανδαμάτορας

Χρόνος ο αδυσώπητος που δεν υπολογίζει!

Άφησε άπονη φθορά στο σπίτι να 'γκατασταθεί,

να μένει εδώ, χαιρέκακα ν' απλώνει να ριζώνει.

Τρία ποιήματα // Σοφία Λεμονή

1. ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Ελπίζοντας περίμενα την πόρτα να χτυπήσει,

ξημέρωσε η Ανατολή, η αναπνοή μου σώθηκε.

Πώς έφτασε η Δύση;

Είναι αυτή η προσμονή θανατερό μαχαίρι.

Πόσες φορές φαντάστηκα πως είσαι εδώ δίπλα μου

και μου κρατάς το χέρι;

Θα βγω στους δρόμους τελικά μονάχη να βαδίσω

κι όταν γλυκάνει ο πόνος μου, γυρίζοντας στο σπίτι μας,

παρέα με την μοναξιά την πόρτα θα χτυπήσω!

2. Τακ και αχ-βαχ

Τότε που η καρδιά χτυπούσε

σαν τρελή από σεβντά,

τότε μοναχά μετρούσα

μ' αγαπά - δεν μ'αγαπά!

Κι ακουγόντουσαν οι χάντρες

σαν γλυκό κελάρυσμα,

βάλσαμο στα σωθικά μου

και γιατρειά στο ράγισμα.

Πόσα "τακ" για την αγάπη

πόσα για τον έρωτα

χαϊδεψαν τα δάχτυλά μου

στής ζωής το πέρασμα;

Τώρα, ένα "Τάκ" μου  έχει

το "Αχ"  και "Βαχ" πάντα  παρέα,

να γυρνούσαν ξανά πίσω

της νιότης μ' όλα τα ωραία!

3. Ο καημός

Άλλη μιά μέρα έφτασε σ'ευχαριστώ Θεέ μου,

γι' αυτή την ευλογία σου σε μένα Ύψιστέ μου!

Ν' ανόιγω το παράθυρο και να μοσχομυρίζουν

τα λούλουδα τα έμορφα, οι δυόσμοι, οι βασιλικοί

που τα θολά ματάκια μου ακόμη  ατενίζουν.

Μόνο εκείνον τον καημό που τρώει τα σωθικά μου,

να σκέπτομαι πότε θα δω ο δόλιος τα παιδιά μου,

αλάφρυνέ τον Κύριε και δώσε μου κουράγιο,

γιατί στερεύει η δύναμη και νοιώθω ν' αποκάμνω!

Στέιλε τα στο κατώφλι μου, φέρτα κοντά σε μένα,

για να τα πάρω αγκαλιά κι ας είναι η στερνή φορά,

πριν η καμπάνα του χωριού σαν ύστατό μου κάλεσμα

χτυπήσει πιά θλιμμένα!

Σοφία Λεμονή (Κύμη Ευβοίας)

Μεταξωτό μαντήλι, δημιουργία της Χριστίνας Δάρρα εμπνευσμένη από κεντητή πετσέτα της Σκύρου, 18ος-19ος αιώνας.
 (http://bit.ly/skyros-scarf-)

Τρία ποιήματα // Σοφία Λεμονή

(1) "Λούλουδα" και "Αντάρα"

Τις πιπεριές που φύτεψες δίπλα στους κατηφέδες

-να 'χουμε να καιγόμαστε στης παγωνιάς τις μέρες-,

τις βλέπω εκεί ακάθεκτες όλο να κοκκινίζουν

τα λουλουδάκια δίπλα τους, να κρατηθούν πασχίζουν.

Πως ρίζωσαν αυτά τα δυό στον κήπο μας αντάμα;

Όμοια η ζωή μας η κοινή :"Λούλουδα" και "Αντάρα"!

Σαν φτάσει πια η εποχή στο πιάτο να τις βάλεις,

τις τρώς με τόση άνεση που πας να με τρελάνεις!

Καίγεσαι και φλογίζεσαι κι έπειτα θέλεις κι άλλες!

Μήπως  σ' αυτό οφείλεται που 'χεις θερμές αγκάλες;

"Χαλάλι σου αγόρι μου αφού τόσο γουστάρεις!

Μόνο τα γένια σου μακριά αν θέλεις να "μή χάνεις!"

Με καίς!!!!

(2) Ο βράχος μου

Ήσουν εκεί στα εύκολα

μα πιό πολύ στα ζόρια!

Κοντά σου ήταν η ζωή,

Πλήθος σπειριά από ρόδια!

Ρόδια π' όταν με φίλευες,

άνοιγε η καρδιά μου

με το γλυκό σου δόσιμο

και την δική σου έγνοια!

Έγνοια για την αγάπη μας

και το "ερωτικό" μας,

έγνοια για τα παιδάκια μας,

τα εγγονάκια τώρα!

Έγνοια για το σπιτάκι μας

και για το ριζικό μας.

Δεν ήταν όλα εύκολα

στον δρόμο τον δικό μας!

Βράχος μου είσαι στη ζωή

κι όταν κοντά σου στέκω

τα κύματα τα άγρια μπορώ

να τα παλεύω!

*Στον Φραγκίσκο, για τα 40 χρόνια του γάμου μας

(3)Στον Χειμώνα

Εμένα δεν με ξεγελάς!

Όπως κι αν το κοιτάξεις

ήπιος, άγριος ή βαρύς,

στην πόρτα μας θα φτάσεις!

Τα κουτσουράκια έτοιμα

σε στίβες περιμένουν

τα προσαναμματάκια μας

την φλόγα μας γυρεύουν!

Έχουμε και προμήθειες

τί νόμιζες "δικέ μου",

σαν των φρονίμων τα παιδιά

φροντίσαμε  "καλέ μου"!

Κι όταν πουλήσεις τσαμπουκά

και τρίξεις τα δοντάκια,

τότε κι εγώ Χειμώνα μου

θα βάλω τα γαντάκια!

Κόπιασε!!!

Δημοσίευση Φωτογραφίας : Κούμη Ιστορίες Ανάκατες 

Σοφία Λεμονή

Το θαύμα στον μικρό στάβλο της Βηθλεέμ

Στης Βηθλεέμ τ' απόμερα, σ' ένα μικρούλη στάβλο,

η νύχτα μοιάζει άγια, συμβαίνει μέγα θαύμα!

Εκεί η Αειπάρθενος, γονατισμένη, έκθαμβη,

κοιτάζει το μωρό της!

Το τύλιξε στα σπάργανα, του 'δωσε γαλατάκι,

και τρυφερά τ' απίθωσε μέσα στη φάτνη τη μικρή

να 'ναι ζεστά, να 'ναι καλά, πάνω στα αχυράκια!

Τ´ αρνάκια γύρω ένα σωρό μαζί με μοσχαράκια,

το γαϊδουράκι του Ιωσήφ είναι κι αυτό  κοντά τους,

κοιτάζουν τον μικρό Χριστό  π' απλώνει τα χεράκια,

φαίνεται  πόσο χαίρεται να βλέπει τα ζωάκια!

Ο μαραγκός ο Ιωσήφ στέκει εκεί ορθός

να βλέπει μάνα και παιδί, σαν άγρυπνος φρουρός!

Γερμένοι ειν' οι ώμοι του απ' τη βαριά ευθύνη

να γίνει ο προστάτης τους στις δύσκολες συνθήκες.

Πασχίζει μέσα του ο φτωχός να το κατανοήσει

πως έφερε η Μαρία του γιο του Θεού στον κόσμο!

Μέσα στην έκπληξη η καρδιά, μ´ Αγγέλου την παραγγελιά,

"Να πάρει τον μικρό Χριστό, να τον υιοθετήσει!"

Οι Άγγελοι σχημάτισαν ουράνια χορωδία

για ν' ακουστεί ώς τα πέρατα ο ύμνος ο ξεχωριστός,

όπου δοξάζουν το Θεό για την απόφασή Του

να στείλει τον Μονογενή να σώσει τους ανθρώπους.

Κι όσοι στον κόσμο τους ακούν, αγάλλεται η καρδιά τους,

καθάρια γίνεται η ψυχή, ξαναγεννιούνται μέσα τους,

πιάνουν κι αυτοί να τραγουδούν τη θεία ψαλμωδία.

Την νύχτα αυτή της χειμωνιάς, την Άγια τούτη νύχτα,

άστρα πολλά φεγγοβολούν, μα στ' ουρανού το σκέπος

δεσπόζει Άστρο μαγικό που δεν του μοιάζει άλλο!

Στελν' όλες τις αχτίδες του στο άνοιγμα του στάβλου,

το βλέπουν οι φτωχοί βοσκοί, μαζεύονται όλοι αντάμα,

νιώθουν μεγάλη ταραχή και πέφτοντας γονατιστοί

κάτι τους λέει μέσα τους:  "Εδώ συμβαίνει θαύμα!"

Στ'  Άστρου τ' αντιφέγγισμα στου ορίζοντα το πέρα,

φιγούρες τρεις ξεχώρισαν επάνω σε καμήλες.

Είναι οι Μάγοι που 'ρχονται με τα δικά τους δώρα,

για έναν νέο βασιλιά στον κόσμο που εγεννήθη

στον στάβλο αυτόν τον ταπεινό στης Βηθλεέμ τα μέρη,

φέρνοντας μέσα στις καρδιές Ελπίδα για το μέλλον

και μια γλυκιά απαντοχή σ' όλη την Οικουμένη!

Ελπίδα που 'χει μέσα της όλη την ευλογία

για "Ειρήνη ολούθε επί γης" με το "Χριστός γεννάται!”.

ΣΟΦΙΑ ΛΕΜΟΝΗ (Κύμη Ευβοίας) 

Φωτογραφία : Παραλία Χαλκίδας

Maria Achtsioglou

Το πουλάκι και το μικρό λαχανάκι, Σοφία Λεμονή

Το πουλάκι και το μικρό λαχανάκι

Μια φορά, τον καιρό του κάποτε, πάνω σ' ένα ψηλό κλαράκι μιας ροδακινιάς, υπήρχε καλά πλεγμένη και στερεωμένη, μια μικρή φωλίτσα πουλιών.

Μέσα της ίσα-ίσα που χωρούσαν πέντε μικρά πουλάκια. Οι γονείς με ασταμάτητα πηγαινέλα κουβαλούσαν τροφή στα μικρά τους.

Κι αυτά όλη μέρα στριμωξίδι και φασαρία, σπρώξε από δω σπρώξε από κει ποιο θα προλάβει να την αρπάξει πρώτο.

Έτσι έπρεπε κι έτσι γινόταν!

Μα μια μέρα το πολύ το σπρώξιμο να που δεν άργησε να φέρει την ατυχία!

Ένα από τα μικρά πουλάκια ξαφνικά βρέθηκε έξω από την μικρή φωλίτσα και άρχισε να κυλά από κλαράκι σε κλαράκι μέχρι που βρέθηκε να πέφτει στο κενό.

Μια φωνούλα του ξέφυγε: -"Τσίου! Γιατί σε μένα;"

Έκλεισε τα μάτια τρομαγμένο κι απελπισμένο μα ω τι τύχη !

Γρήγορα κατάλαβε πως έπεσε σε μια τρυφερή αγκαλιά όλο μαλακωσιά!

Έκπληκτο άνοιξε τα ματάκια του. Ψηλά πράσινα φυλλαράκια τριγύρω κι αυτό καθισμένο πάνω σ' ένα τρυφερό λαχανάκι!

-Ω, καλό μου λαχανάκι τι τύχη να βρεθώ μέσα στην αγκαλιά σου!

Παρά λίγο γλύτωσα από πολύ σοβαρό πρόβλημα! Σε παρακαλώ δέξου με για συντροφιά σου! Δεν έχω μάθει ακόμα να πετάω και φοβάμαι ν' απομακρυνθώ.

-"Δέχομαι να σε φιλοξενήσω μικρό πουλάκι, ακούστηκε να λέει ευγενικά το λαχανάκι.

Μάθε πως κάπως έτσι κι εγώ έζησα τη δίκη μου περιπέτεια.Μ' έναν δυνατό άνεμο

έφτασε ο σπόρος μου εδώ, κάτω από την ροδακινίτσα. Με φιλοξένησε το απαλό το χώμα έως ότου έβγαλα ριζούλες και στερεώθηκα καλά!

Για αρκετό διάστημα αναρωτιόμουν για το τυχερό που με έφερε εδώ.

Θα μπορούσα ήδη να έχω σερβιριστεί αχνιστό σ' ένα πιατάκι παρέα με ρύζι και καροτάκια, να γινόμουν ένα παχουλό ντολμαδάκι, η μια ωραία σαλάτα με λαδάκι και λεμονάκι, μέσα σε γιάλινη πολύχρωμη γαβάθα.

Δεν έγινε όμως έτσι πουλάκι μου! Ποιός ξέρει; Ίσως βρέθηκα εδώ για σένα.....

Αφού λοιπόν η τύχη τα έφερε να συναντηθούμε, ας το δεχτούμε.

Όταν κάτι χάνεις, πάντα κάτι άλλο κερδίζεις.Έτσι τα φέρνει η ζωή!

Στιγμή μην απογοητευτείς! Πίστεψε τα λόγια μου, δείξε μου εμπιστοσύνη κι όλα καλά θα πάνε. Εγώ με χαρά θα σε προφυλάξω. Να δες, τώρα αμέσως γέρνω όσο μπορώ τα μεγάλα μου φύλλα και σου δίνω προστασία από κινδύνους και λαχτάρες!"

-"Μα πως να σ' ευχαριστήσω είπε το μικρό πουλάκι. Γίνεσαι τόσο πολύτιμο για μένα....."

-"Άκου λοιπόν τι θα κάνουμε του απάντησε το λαχανάκι. Εσύ αν θέλεις να μ' ευχαριστήσεις, μπορείς να τσιμπολογάει αυτές τις λαίμαργες κάμπιες που προσπαθούν να μπουν στα φυλλαράκια μου και να μου τα ροκανίσουν.

Είναι σπουδαίος μεζές για σένα και πολύ δυναμωτικός. Έτσι ενώ εγώ θα γλυτώνω επιτέλους από αυτόν τον μπελά, εσυ σύντομα θα καταφέρεις να ξεπεράσεις την ατυχία σου και να βρεις χρόνο να δυναμώσεις τα φτεράκια σου.

Κι όποτε θέλεις να δροσιστείς το λαρυγγάκι σου, μη σκοτίζεσαι καθόλου. Να ξέρεις πως θα βρίσκεις πάντα πάνω στα φυλλαράκια μου μικρές δροσοσταλίτσες.

Όσες θες, δικές σου! Είναι πολύ δροσιστικές και ξεχωριστές! Απόλαυση σου λέω!"

Έτσι και έγινε! Με αδιάβροχη προστασία για το μικρό πουλάκι της υγρές μέρες και σκιερή δροσιά τις θερμές, κύλησε γοργά ο καιρός!

Κι όπως τα φέρνει η Φύση, με το κάθε τι στην ώρα του, έφτασε η μέρα που το μικρό πουλάκι ένοιωσε την ανάγκη να δοκιμάσει τη δύναμη των φτερών του.

Το ανακοίνωσε στον προστάτη του που χωρίς δισταγμό του είπε:

-"Αφού νοιώθεις έτοιμο, είμαι μαζί σου! Κάντο κι εγώ ευχή σου δίνω να τα καταφέρεις!"

Μ' ένα φρουυυυυυυύπ, για πότε το μικρό βρέθηκε ψηλά επάνω στα κλαράκια της ροδακινίτσας κανείς δεν κατάλαβε ούτε αυτό το ίδιο εδώ που τα λέμε!

Και να που μια καινούργια σελίδα γεμάτη φτερουγίσματα άνοιξε στη ζωή του!

Κι όσο κι αν ξεμυαλιζόταν με ατελείωτα πετάγματα και κελαηδίσματα, ούτε μια μέρα δεν έπαψε να επισκέπτεται το κλαράκι ακριβώς πάνω από το λαχανάκι.

Και ήταν εκεί που άρχιζε το πιο γλυκό και μελωδικό τραγούδι βγαλμένο από τα βάθη της καρδούλας του, αφιερωμένο αποκλειστικά στο λαχανάκι του, σαν ένα μεγάλο και ξεχωριστό "Ευχαριστώ"!

Έως τον καιρό που το λαχανάκι μεγάλωσε τόσο πολύ, γεμίζοντας με ξανθούς στριφογυριστούς ανθούς, που άρχισαν να σκορπούν στους ανέμους!

Τότε ήταν που κατάλαβαν και τα δυό πως σύντομα έρχεται η ώρα του χωρισμού τους.

Το λαχανάκι πρόσφερε της τελευταίες του δροσοσταλίτσες στο πουλάκι κι εκείνο φρόντισε να του πει το πιο μελωδικό αντίο που είχε ποτέ ακουστεί!

Συνέχισαν χωριά, όμορφα κι ωραία, έτσι όπως η ζωή το ήθελε!

Για το πουλάκι, πολύ-πολύ καλά και για το λαχανάκι, ακόμα καλύτερα!

Παραμύθι: Σοφίας Λεμονή

(ΚΥΜΗ ΕΥΒΟΙΑΣ)

Φορεσιά Κύμης. Costume from Kymi.