Με φάρο παιδείας τον πολιτισμό, με φάρο παιδείας τα μάτια των ανθρώπων που είδαν και αγάπησαν σπλαχνικά – στο πέρασμά τους – αυτόν τον τόπο ελπίζοντας στο "Ευ" του Ευρίπου, στο "Ευ" του Ευβοϊκού στο "Ευ" αγωνίζεσθαι δημιούργησα τα ιστολόγια Ευβοείς Συγγραφείς και Ευβοέων Τέχνη.
Σωτήρης Λάμπρου
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντωνίου Σταμάτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αντωνίου Σταμάτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Ποιήματα και ρήσεις του Σταμάτη Αντωνίου (ΙΙΙ)

(1)

Όλος ο θίασος ήταν επί σκηνής.
Κάνεις όμως δεν περίμενε
πως είχε αρχίσει η τελευταία πράξη.
Ούτε καν οι ηθοποιοί.
Ο πρωταγωνιστής μόνο
σαν να διάβαζε σελίδα από τον Δάντη
ανακοίνωσε στους θεατές :
Πότε δε διαβάσαμε ολόκληρο το σενάριο.
Γραμμή - γραμμή μας τo διναν.
Ούτε την διάρκεια του έργου ξέραμε.
Μόνο το τέλος.
Άλλα αυτό το ξέρατε και σεις.
Ύστερα έκανε μια βαθιά υπόκλιση.
Και η αυλαία έπεσε.
Ξαφνικά...

(2)

Φυσικά και ξέρω πως μου λέει ψέματα.
Φυσικά και δεν μ' αγάπα.
Αφήστε με όμως ν' ακούσω μέχρι τέλος
το πιο όμορφο παραμύθι
που μου χουν πει πότε!

(3)

Άναρθρες σπαρακτικές κραυγές
ακούγονται τις νύχτες
από ανθρώπους που καταδικάστηκαν
χωρίς απολογία
για ένα αδίκημα
που δεν διαπράχθηκε ποτέ!

(4)

Χιόνιζε όταν έφευγες.
Ύστερα άρχισε να βρέχει
και μαζί με το χιόνι έλιωσαν
και τα χνάρια της φυγής σου.
Δεν έχω πια καμιά απόδειξη
πως έφυγες.


Pieter Bruegel 

Η εικόνα ίσως περιέχει: δέντρο, ουρανός, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Ποιήματα Και Ρήσεις Του Σταμάτη Αντωνίου (II)

Σταμάτης Αντωνίου 

(1)

Όταν τον αγκάλιασε για πρώτη της φορά
τότε κατάλαβε
γιατί της δόθηκαν τα χέρια.
Κι ύστερα, όταν εκείνος έφυγε,
της δόθηκε η νύχτα
κάτω από τ' άστρα να ονειρεύεται 
ότι τον αγκαλιάζει πάλι ...


(2)

Κάποιοι δακρύζουνε το λιόγερμα.
Είναι, βλέπεις, που χει μέσα του
μια τζούρα από θάνατο.

Γι' αυτό!

Πίνακας : Έντβαρντ Μούνκ, Γυναίκα στην ακτή



Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Ποιήματα και Ρήσεις του Σταμάτη Αντωνίου


Σταμάτης Αντωνίου 


(1)


Διέπρεψε στο όνειρο

αλλά συνετρίβη από την πραγματικότητα!

(2)


Τίποτα δεν είναι πιο απελπιστικά όμορφο από την νοσταλγία του ανεκπλήρωτου...


(3)


Και τώρα;

Τι θ' απογίνετε εσείς;
Εσείς που πιστέψατε στα παιδικά τα παραμύθια
κι ύστερα ένα βράδυ τάδατε να πνίγονται
στις παγωμένες θάλασσες κάποιου Δεκέμβρη μακρινού.
Εσείς που στης κάθε αυγής το πρωταντίκρυσμα
θαρρούσατε πως άρχιζε το αιώνιο το φως
κι ύστερα ερχόταν ξαφνικά γρια θλιμμένη η νύχτα
να σας χλευάσει ακόμη μια φορά για την αφέλεια σας.
Τι θ' απογίνετε εσείς;


(4)


Παρακαλούσε να νυχτώσει.

Να πάψει πια να βλέπει την απουσία της...

(5)


Κάποτε του είπαν ψέματα και τους πίστεψε,

όταν μετά από καιρό έμαθε την αλήθεια
μίσησε αυτούς που του την είπαν.

(6)


Πρέπει να κατεβείτε κύριε.

Φτάσαμε στο τέλος.
Κάνει πολύ κρύο έξω.
Ναι κύριε. Στο τέλος πάντα κάνει κρύο.
Είναι πολύ σκοτεινά.
Έτσι είναι κύριε. Στο τέλος πάντα σκοτεινιάζει.
Και δεν υπάρχει κάνεις εδώ.
Φυσικά κύριε. Στο τέλος πότε δεν υπάρχει κανείς...



Πίνακας : Έντβαρντ Μούνκ , Η καταιγίδα