Κόκκινο Σπίτι
Επέλεξα
φωτογραφίες από έναν παλιό διαγωνισμό φωτογραφίας του δήμου Χαλκιδαίων που
απεικάζουν την ομορφιά του Κόκκινου, του Γαλάζιου και του Πράσινου.
Τοπία π' άνθισαν
μέσα μου, που θάλλουν τη Χαλκίδα και τον Μάρτη και σα μικρό παιδί προσμένω τα Χελιδόνια
να σπαθίσουν με τα φτερά τους τον ανοιχτό ουρανό.
Μέσα στον Μάρτη
υπάρχουν πολλά καλοκαίρια, μιαν άνοιξη και το κρύο του χειμώνα. Απουσιάζει
παντοτινά μια εποχή, το φθινόπωρο των ψυχών.
Με πλάτη τα μπετά, τις πολυκατοικίες,
κοιτώντας τ’ άπειρο, τ' απέραντο, το κόκκινο να χρωματίζει το γαλάζιο, πάνω στις πέτρες
στέκει εμβληματικό, χτισμένο στη μύτη ενός μικρού ακρωτηρίου, του πρώτου
εκ’ των τεσσάρων που βρίσκονται στον βόρειο Ευβοϊκό. Με έντονο
μπορντό-κόκκινο χρώμα πλέον, μια και το αρχικό του χρώμα που ζωγραφίστηκε από κοχύλια πορφύρας επικαλύφτηκε.
Πάντα αναρωτιόμουν
για την ομορφιά του, από που πηγάζει και επιβάλλεται στον ορίζοντα. Απ' το
άλικο, το σκαρλάτο, το ερυθρό, το πορφυρό; Από την κίνηση των νερών; Πέρα – δώθε
σαν τους ερωτευμένους. Απ’ τη φυρονεριά, τη πλημμυρίδα ή τα νεφούρια; Ο χρόνος πανταχόθεν
χάνεται όταν το κοιτάς. Άγαλμα του ονείρου ... απουσία χρόνου ... παρουσία φωτός και ο κόσμος αλλάζει, γίνεται γελαστός, απολαμβάνει την αγκάλη της ακρογιαλιάς και κατά μήκος της αμμουδιάς, με πορεία ανάστροφη, πορεία επιστροφής απομακρύνεται, γνωρίζοντας πως παράδεισος είναι ότι γκρεμίζει την
καθημερινότητα.
 |
Το κόκκινο Σπίτι με τ' άλικο των Κοχυλιών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου