Μην πληκτρολογείς, Στέλλα Βρακά

Μην πληκτρολογείς

Μην πληκτρολογείς νύχτα
το σκοτάδι σου
στο πιάνο της κάμαράς μου.

Ξέχασέ με
στο φως της σπάταλης μέρας
της ευδόκιμης εποχής
και δώσε στα αυτιά μου
την μουσική των σφαιρών
στον ύπνο της εγρήγορσης. 

Ζωγραφική : Αnna Razumovskaya

ΑΓΑΠΑ ΜΕ

ΑΓΑΠΑ ΜΕ , Στέλλα Βρακά 

Αγάπα με.

Μείνε σε μένα

να νιώσω μεγάλο τον εαυτό μου.

Χιλιοσκαμένος ο νους μου

απ' το αλύωτο της ομορφιάς σου

με πάει και με φέρνει

απ΄την γη στον ουρανό.

Σε θερμοσφίγγω στο ημερήσιο όνειρο

σ' ακολουθώ στο νυχτερινό

με την μεγάλη βεβαιότητα

του έρωτα κατάφωτη.

Με ταϊζει η αναμονή

και στην καλοσύνη του δρόμου

οραματίζομαι τα βήματά σου

να ΄ρθουν να με βρουν

ν' ανοίξουν τα φτερά της ψυχής

όταν ημερωμένη η μοναξιά μου

θα σκορπίζεται στο σύννεφο το αμίλητο.

Αγάπα με, με λέξεις γραπτές

να σωριάζονται τ' αστέρια στην καρδιά μου.

Αγάπα με, με τη φωνή σου

να βλέπω τα πορτοπαράθυρα της ψυχής σου

ανοιχτά

να βρίσκομαι στο γαληναίο σπίτι της.

Ύφανε τα φιλιά σου πράξη κι όνειρο

Αγάπα με, με χέρια, να συγκινηθεί η εποχή

όταν ξέχειλοι θα 'μαστε

απ' την πανίσχυρη χαρά

που πεθαίνει τον Άδη.

Ζωγραφική : Δημήτρης Μυταράς 

Σε μιαν άνοιξη

Σε μιαν άνοιξη, Στέλλα Βρακά

Με συλλαβές ανοίγω
τα μάτια μου
σε μιαν άνοιξη
που δεν ανυπομονεί.

Σε μιαν άλλη άνοιξη
με χρώματα
γαλάζια και πράσινα
τοποθετημένα επακριβώς
στο ποθητό χρειαζούμενο.

Στο υπαίθριο δάσος
ο άρτος
στην ουράνια θάλασσα
ο οίνος
των αχράντων μυστηρίων.

Το ανάποδο φως
του καλοκαιριού
του φθινοπώρου
απόκαμε σ' αυτή
την θέση.

Με γράμματα ανοίγω
τα μάτια μου
στην άνοιξη
που μέσα στα χέρια της
θ' ανατείλει
το ανέσπερο φως.

Κάτω χαμηλά θορυβούν
τα πράγματα της θλίψης.

Πάνω και ψηλά
απ' τα πρόσωπά μας
τα πράγματα της Χαράς
περιμένουν
να τ' ανακαλύψουμε.

29-10-2013

Φωτογραφία : Τάσος Μπαλτάς
Χτυπάς - Χαλκίδα

Ένα τραγούδι εκεί...

Ένα τραγούδι εκεί... Στέλλα Βρακά

Δεν σε μαθαίνουν τα μικράτα σου
για τις αυταπάτες
τις αστραπές
τις ευλογίες
για τα δώρα πού σου δίνονται
και χρειάζεται να κρύψεις
μην τα κουράσουν
τα μάτια των πολλών
που κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν.

Έρχεται στο σύντομα το σχολείο
και σου μιλάει διπλωμένα πολλά
θέλεις να τα πετάξεις
μα δεν βρίσκεις τόπο και χώρο.

Μα είναι ένα τραγούδι εκεί.
Σ' ένα βιβλίο και το βρίσκεις
σ' έναν άνθρωπο που σου το ψιθύρισε
ή στο φώναξε δυνατά.
Είναι το ουράνιο τόξο
πού δεν χορταίνεις να βλέπεις.
Είναι ο κεραυνός που δεν φοβάσαι.
Είναι η φωτιά που δεν καίει
γιατί είναι ζωογόνο Πυρ.

Είναι το τραγούδι που σε γητεύει
και σε αλλάζει.

Το δάσος της υπομονής

Το δάσος της υπομονής,
Στέλλα Βρακά

Στο δάσος της υπομονής
φύτεψα όλα τα κόκκινα.
Στις μεγαλοσύνες, στις ομορφιές,
στα κελαηδίσματα των συνεχών
ανοίξεων.

Μοσχοβολούν περηφάνεια κι εγκαρτέρηση
όλα τα κόκκινά μου...
της πεθυμιάς
του πόθου
της ανάγκης
της ηδονής της αντοχής,
της αυθαίρετης πίστης.

Στο ουσιαστικό δάσος, της υπομονής
καλοδιατηρούνται τα κόκκινά μου,
όλα.
Μακριά από πρόσωπα, πράγματα,
πάγκους γεμάτους εμπορεύματα,
αγορές φωνών και νομισμάτων .
Προσδιορισμένα όλα, στο γλαυκό σου.

Κι όλες αυτές
τις καλοστεκούμενες αμφιβολίες,
τις έριξα στο απύθμενο πηγάδι
των χαμένων προσχημάτων.

'Εκπληκτη πίστη

'Εκπληκτη πίστη... Στέλλα Βρακά

Να ταράζω
την ήρεμη μορφή των ίσκιων
αυτό θέλω να μάθω.

Γεμίζω κοχύλια και βότσαλα
το δωμάτιο.
Μάταιος κόπος.
Απουσιάζει η θάλασσα.

Ανυπόμονο το κύμα
θέλει να φτάσει μακρυά
πέρα απ' την παραλία.
Μαζί καρδιοχτυπάμε.

Κάθε λεπτό
τώρα με κρίνει.
Δεν είναι γι αυτό που λυπάμαι.
Μα πρέπει να προσαρμοστώ
στην σχεδόν σιωπή
στην σχεδόν ομιλία.

Στάζουνε κούραση
οι στιγμές μέσα μου.
Πάνω στο κύμα του πάθους μου
κάτω απ' τον ουρανό ,
της έκπληκτης πίστης,
πορεύομαι.

Ειμαρμένη

Ειμαρμένη , Στέλλα Βρακά

Καθόλου κρυμμένη
δεν είμαι Ειμαρμένη.

Έκθετη στο πιο σημαντικό διαστάσεων
άνοιγμα.
Υπνωτισμένη άραγε ή απολύτως νηφάλια
μεσούντος του φωτός
περπατώ τον δρόμο
που δεν θυμάμαι να τον ζήτησα.

Μια βλασφημία
μια έπαρση
μια ταπείνωση
μια υπερβολή
η περπατησιά τούτη.

Σε κάθε λεπτομέρεια του πόνου
σε κάθε άγγιγμα της χαράς
η αφορμή της ύπαρξής μου
Ειμαρμένη.
Αυτό που λέμε ψυχή
και δεν υπάρχει λέξη να την ορίσει.
Μόνο το δέος της καρδιάς
το ανασαίνει ανέλπιστα
αναμενόμενα
ολοκληρωτικά.

Να προλάβω

Να προλάβω - Στέλλα Βρακά

Να προλάβω
να μπω στο φθινόπωρο
να μαζέψω τα πεσμένα φύλλα
να τα βάλω
στην γλάστρα του δυόσμου
μήπως δεν μου ξεραθεί το χειμώνα.

Και τα περισσευούμενα
να τα δώσω στ' όνειρο
να τα βάλει στ' ανοιξιάτικα δέντρα.

Άτιτλο

Άτιτλο - Στέλλα Βρακά

Δεν έψαχνα στην σημασία του κόσμου
το καθορισμένο της διαδρομής σου.
Στέγη ζητούσα
για την ανάσα της ψυχής μου.
Γι' αυτό δεν έχω βρει ακόμα λουλούδι
για σένα.
Κι αν έγινες το πρόσωπό μου
απέναντι στο είδωλό μου
είναι γιατί έτσι που μιλάς
ανοίγεις τα όνειρα
πέρα κι απ' τα αταξίδευτα ουράνια.
Έτσι που μιλάς
γέρνω στην καρδιά σου ακούγοντας
το τρίξιμο του κόσμου
και συλλέγω αρκετό απ' το φως σου
να σβήσω τις χαρακιές της απουσίας
να ξελασπώσω τα βήματά μου
να βρω τον σπόρο του λουλουδιού
που μιλάει...
να εισβάλλω ολόφωτη στο δωμάτιό σου
με χώμα και νερό
να διασώσω το φως, που σου έκλεψα.

Όμορφο σπίτι

Όμορφο σπίτι - Στέλλα Βρακά

Όμορφο σπίτι
εδώ ζεις;
Στα παμπάλαια δάση
με τα δροσερά σεντόνια;
Στην αέναη θάλασσα
με τους καυτερούς ανέμους;

Βρίσκει προφάσεις
ο ουρανός
για ν' αλωνίζει πάνω σου
κι ο ήλιος
να σε ντύνει την μελωδία του.

Κι αυτή η βροχή
σαν βηματίζει πάνω σου
αλλάζει την φωνή της
και συγκεντρώνει
τις αστραπές σου
για να κάψει τους επίδεσμους
φόβους.

6-6-2014

Η Παρουσία σου

Η Παρουσία σου - Στέλλα Βρακά

Στην δυσκολία
του δυσκολότερου ονείρου
τρέχει ο ουρανός μου
γυρεύοντας την αφή των χεριών σου.

Χαραγμένη η θάλασσα
απ' το μονοπάτι σου
που...
αναγκαιούμαι να διαβώ.

Στην αφή της παλάμης σου
θα ευλαβηθούν τα στάχυα
που τώρα συντηρούνται άσκοπα.
Στον πρώτο σου ενθουσιασμό
θ' ανθίσουν τα λουλούδια
σαν ευγνωμοσύνες.

Η Παρουσία σου
θα μερέψει τις μέρες μου
θα δικαιώσει τις νύχτες μου.
Θα εκπλαγούν τα συναισθήματα
μέσα μου
φροντισμένα την μέριμνά σου.

Εντός της δυναστείας του Φωτός σου
χαμογελά
η ραϊσμένη αστρογεγγιά μου.

Ποιο δίχτυ να συγκρατήσει την μόνη αλήθεια μου;

Δεν ξέρω πια τίποτα.
Έλα αγκάλιασέ με
κοινώνησέ με: την γιορτή σου.