Ατοπία

Ατοπία, Ροζάνης Στέφανος

Με κύκλωνες με τα σημάδια σου

Τώρα ψάχνω να βρω σε ποιον ορίζοντα
πλανιέται η φωνή σου
Ποιες λέξεις άρχισαν τον κόσμο
κι έμειναν αφανέρωτες.

Ώρες

Ώρες, Ροζάνης Στέφανος

Ώρες που περίμενα ν’ αδειάσει το σπίτι
Μ’ ένα ραβδί παραπλανημένου μάγου
Να γίνει ενδιαίτημα ονείρων
Και χώρος ακατοίκητος
Απ’ τις σκιές που ρίχνουν τα πράγματα στους τοίχους
Απ’ τις φωνές πού ανασύρουν τα πεπραγμένα της ημέρας
Από τις προσδοκίες εγκλεισμού όσων έδιάβηκαν το κατώφλι

Ώρες πού διέσυραν τη μνήμη
Που απειλητικά την έσυραν εκεί πού εξαντλείται όπως κάτι
χιλιοειπωμένο
Όπως η οικειότητα ανάμεσα σε παλιούς εραστές

Ώρες που έβλεπα το πρόσωπο σου σ’ έναν καθρέφτη

*Από τη συλλογή “Ανεπίδοτο”, Εκδόσεις “Έρασμος”, 2004.

Επίλογος

Επίλογος, Ροζάνης Στέφανος

Αν ήταν να πάρεις την ψυχή μου θα ήσουν άγγελος
Μα ξέχασες πως των αγγέλων οι δρόμοι διασχίζουν
τη νύχτα σαν αστραπή
Βγαίνουν στο φως
Γίνονται ένα με της αυγής τα μονοπάτια
Κι υστέρα μας απειλούν όχι με το σκοτάδι
Αλλά με την αιθρία ενός θανάτου που μας χαρίζεται