Προβολείς, Γιάννης Κανδύλης

Προβολείς

Το κεφάλι σκύβω,
την πλάτη γυρνώ και φεύγω.
Αρνούμαι τους προβολείς
όταν ανάβουν…
— και μόνο τ’ ανάστημα
της σκιάς μου μακραίνουν —

ποιητική συλλογή: "Κίρκης φιλί"

Χαλκίδα 

Νικητής Ηττημένος

Νικητής Ηττημένος, Γιάννης Κανδύλης 

Το θάρρος σου με κάνει να δειλιάζω.
Η έπαρση σου με κάνει ταπεινό…
Σα δεν είσαι ο νικητής,
πόσο τρομάζω, την ώρα που εγώ δε θα ηττηθώ!

ποιητική συλλογή: "Μετρητής βημάτων"

Κάλπικη μέρα

Κάλπικη μέρα, Γιάννης Κανδύλης 

Μια κάλπικη μέρα
στην τσέπη του παντελονιού μου χωμένη.
Ένα πακέτο τσιγάρα στο περίπτερο ζητώ.
Βγάζω και του τη δίνω…

― Τα ρέστα σας, κύριε!
― Κράτησε τα!
«Κι αύριο μέρα είναι…»

ποιητική συλλογή: "Μετρητής βημάτων"

Αντίο ωραία Κυριακή

Αντίο ωραία Κυριακή, Γιάννης Κανδύλης 

Ήταν Κυριακή
σουρούπωνε στο πάρκο,
έβλεπα τα παιδιά που παίζανε κρυφτό
και αναρωτιόμουνα: "Που ήμουνα εγώ;″

Πίσω απ΄ τον τοίχο της σιωπής μου;
Κρυμμένος, στην οφθαλμαπάτη της ζωής μου;
Στη μοναξιά, της τελευταίας προσμονής μου;
Νά 'φευγα και νά 'φηνα πίσω μου όλο το κόσμο,
νά 'φευγα και νά 'φηνα όλη τη ζωή μου,
τις αναμνήσεις, την ψυχή μου.
Αντίο παιδιά, αντίο ζωή
αντίο ωραία Κυριακή.
Να μην ξαναδώ ανθρώπινο πρόσωπο.
Να μην ξαναδώ δάκρυ να κυλάει...

Ήταν Κυριακή
νύχτωσε στο πάρκο,
μόνος σ’ ένα παγκάκι τον ουρανό κοιτώ
και αναρωτιόμουνα: «Ποιο αστέρι να 'μαι 'γω!»

Φθινόπωρο

Φθινόπωρο, Γιάννης Κανδύλης

Γυρίζω πίσω να κοιτάξω
μα τι να δω!
Δέντρα υπερήφανα
που απέρριψαν το φύλλωμα τους.

Μπροστά μου η άνοιξη
κι αυτή αναφέρεται σ' άλλον καιρό!
Τώρα γνωρίζεις,
τι αφήνει πίσω του το πέρασμα σου.

ποιητική συλλογή: "Κύκνειο άσμα"

Κίρκης φιλί

Κίρκης φιλί, Γιάννης Κανδύλης

Άδραξε τους καρπούς·
τώρα που η ευθανασία κοιμάται
στης εφηβείας σου τα κατάσπαρτα βοσκοτόπια.
Τώρα που στη ρεματιά του έρωτα
σκίζεται στα δυο η καρδιά σου·
κι ο αναστεναγμός, ανάλαφρο φτερούγισμα
πουλιού ακούγεται στις φυλλωσιές.
Ροή νερού η αναπνοή από της νιότης την πηγή
καθώς ζυγώνει η στιγμή να ασπαστούν τα χείλη·
κελάηδισμα αηδονιού μετέπειτα η θύμηση της
κι ο “γυρισμός” αλαργινός για την Ιθάκη.

από την ομότιτλη συλλογή: "Κίρκης φιλί"

Αν είσαι απόδημο πουλί

Αν είσαι απόδημο πουλί, Γιάννης Κανδύλης

Κάτω απ’ του στεναγμού μου τα γιοφύρια, έκρυψα,
τις λίγες ελπίδες που μου έχουν απομείνει.
Εκεί να ξαποστάσουν και ν’ αποκοιμηθούν…
Μην τύχει, και περάσει κάποια νεράιδα, να τις αφυπνίσει.
Κι αν είσαι απόδημο πουλί —πρόσεξε!—
το στανικό φτερούγισμα σου, μη μου τις εξυπνήσει.
Για θα ’ναι κρίμα —για ακόμα μια φορά— να προδοθώ!

ποιητική συλλογή: "Σαν το λουλούδι που κόβεται"

Ολοκαύτωμα

Ολοκαύτωμα - Γιάννης Κανδύλης

Δεν υπάρχει χώρα, που ν’ ανάθρεψε τόσα αρρωστημένα μυαλά.
Εποχή που να ευτέλισε – τόσο-  την ανθρώπινη φύση.
Κρεματόρια που ’καψαν...Τόσα πολλά κορμιά.
Που η ζωή κι ο θάνατος· ’διναν αίμα στη φρίκη!

ποιητική συλλογή: "Κύκνειο άσμα"

Κουρδισμένα ρολόγια

Κουρδισμένα ρολόγια - Γιάννης Κανδύλης

Κουρδισμένα ρολόγια, γερασμένα σε τοίχους
να μετράνε τις ώρες, να κυλούν τα λεπτά...
Δευτερόλεπτα αιώνες κι αφουγκράζεσαι ήχους·
ωροδείκτες μαχαίρια να σε τρυπούν στην καρδιά.
Σταματάνε για λίγο κάθε «δέκα και δέκα»·
να θυμίζουν τη νίκη...Και την ήττα σου πια!

ποίηση: Γιάννης Κανδύλης
ποιητική συλλογή: "Κίρκης φιλί"

Το πέταγμα

Το πέταγμα - Γιάννης Κανδύλης

Αξημέρωτη ημέρα αυτά που λαχτάρησα
της νύχτας το τέλος δεν φτάνει ως εδώ
τις στιγμές που ταξίδεψα, στο μυαλό μου τις κράτησα
μα το ταξίδι που έκανα ήταν τόσο μικρό!

Της ανάγκης τα λόγια, ακόμη στ' αυτιά μου αντηχούνε
είναι ανάγκη η ελπίδα να φτερουγίσει στο φως
τα λουλούδια την άνοιξη για να 'ρθει προσδοκούνε
μα με σύννεφα γκρίζα ο δικός μου ουρανός.

Μπορεί το "πέταγμα" να χαρεί τη βροχή
ίσως, ξεφύγει απ' τα σύννεφα του ήλιου η αχτίδα
μπορεί να έρθει η πολυπόθητη αυγή
ίσως βρει, ανοικτό ουρανό η ελπίδα...

Μπαλόνια

Μπαλόνια - Γιάννης Κανδύλης

Σαν ένα μπαλόνι ψηλά στον ουρανό
άφησα τα όνειρα μου, να απομακρυνθούνε
στης απεραντοσύνης του, τους δρόμους να χαθούνε
αφού εγώ προτίμησα να τα απαρνηθώ!

Μπορεί στου ανέμου τη πνοή, την ώθηση να βρούνε
αυτή που στερηθήκανε σε κάμαρες κλειστές
στου νοσηρού μου, του μυαλού, τις άτυχες στιγμές
τώρα τα στέλνω μακριά, μη και δικαιωθούνε.

Ίσως και συγχωρέσουνε την τραγική εικόνα
ενός ανθρώπου δύσμοιρου, που τα ταλαιπωρεί
που ήτανε ανίκανος δίπλα τους να σταθεί
και γέμισε τους ουρανούς, πολύχρωμα μπαλόνια.

Μετρητής Βημάτων

Μετρητής Βημάτων - Γιάννης Κανδύλης

Λυσσομανάει απάνω ο αγέρας
η γη δεν με λυπάται...
Εμπρός! Μαυροντυμένα κοράκια
το σταυρό με το ράμφος κτυπάτε.
Λιόκλαδα, ελεύθερα απλώστε
τις ρίζες σας, στο ρημαγμένο τάφο.

Και ξαφνικά από ένα κτύπημα
ξεπροβάλλει μια αχτίδα,
χάνεται του σκότους το κάλλος.
Μία κυρία που την λένε Ελπίδα
ισχυρίζεται πως πέθανε άλλος.

Μα εγώ τρομάζω, και μόνο στη σκέψη
στην ιδέα πως θα ζω με το πλήθος.
Άφησε με! Καλύτερα έτσι...
Όσα μου τάζεις είναι ένας μύθος!

Προτιμώ των σκουληκιών τη παρέα
αυτά συστήνονται με τ' όνομα τους.
Έχει απάγκιο εδώ κι είναι ωραία...
Να μετράς βήματα,
σε ανυποψίαστους μελλοθανάτους

«Τα κόκκινα τριαντάφυλλα»

«Τα κόκκινα τριαντάφυλλα» - Γιάννης Κανδύλης

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα μ’ αρέσουνε πολύ!
Σε γλάστρες, που ομορφαίνουν τα ολόλευκα πρεβάζια.
Σε κήπους, που η άνοιξη «λαχτάρησε» να ’ρθει…
Σ’ ανθοδοχεία, να φαντάζουν ως κόκκινα φεγγάρια!..
«Δωσ’ μου κ’ εσύ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο!..»
Και στο «μεγάλο το ταξίδι» της ζωής μου ―το στερνό―
με κόκκινα τριαντάφυλλα να μ’ αποχαιρετήσετε…
Να γίνω κ’ εγώ, κόκκινο τριαντάφυλλο•
να ματώνω με τ’ αγκάθια μου τις μνήμες σαν θ’ αγγίζω…


από την ποιητική συλλογή "Μετρητής βημάτων" 2012