ΟΥΛΑΛΟΥΜ...

Γιάννης Σκαρίμπας

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά,
κι από τα δάσα...

Θάρθει αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα, ήλιο και βροχή
το νειο φεγγάρι...

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή 
κουβέντα:

...Πως-νά, θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός
και -τάχας- σύγνεφα θαμπά προς τη Σελήνη...

...................................................................

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο -ωϊμένα–
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
 κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ μ’ αγάπησες Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματά μου!
Πάταγα γω -στραβός- μες στα νερά;
κι εσύ κοντά μου...


Φωτογραφία : Παραλία Χαλκίδας