ΟΔΟΣ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

   
Η οδός Σπύρου Κοτοπούλη πηγάζει από την αγορά της Χαλκίδας και κατά μήκος της έχει διατηρήσει από τον προηγούμενο αιώνα τη θύμηση εκείνου του καιρού. Κάθε φορά που διανύω την οδό Κοτοπούλη το βήμα μου σαν ηλιαχτίδα αγγίζει το πλακόστρωτο. Η τέχνη είναι ένα αποτύπωμα, γράφουμε, φωτογραφίζουμε για να μη χαθούν τα χνάρια μας στο μονοπάτι των χρόνων ή έστω η σιγή μας ν' αποκαλύπτει τη θέρμη που αφήσαμε στο καλντερίμι. 

  Τα παλιότερα χρόνια αριστερά δεξιά του δρόμου υπήρχαν τα γραφεία κηδειών, ο δρόμος στενός, καμπυλωτός, τα σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο, μοσχοβολούσε το καφεκοπτείο της Κυρίας Τασίας στη γωνία και όπως ανηφόριζες από την αγορά τ' απογεύματα ο δρόμος φωτιζόταν μόνο από τα μαγαζιά. Η θέα ήταν αποκρουστική, για να μην αντικρίζεις τα φερετράδικα ύψωνες ψηλά το κεφάλι και κοίταζες τη σελήνη ονειροβατώντας.

  Γι' αυτό τότε - έλεγα - ο δρόμος έχει δύο διαφορετικές εκδοχές, τη ρομαντική όταν τον ανηφορίζεις που οδηγεί στη σελήνη και τη ρεαλιστική σαν τον κατηφόριζες που δε σου άφηνε περιθώρια να μην αντικρίσεις την ιδέα του θανάτου. Γιατί άλλο ο θάνατος και άλλο το πένθος και τον θάνατο μπορείς να τον αποφύγεις, να τον κρύψεις πίσω από το άδικο της στιγμής, πίσω από τις λέξεις, πίσω από τον ηρωισμό ενός νέου όπως του Σπύρου Κοτοπούλη που σκοτώθηκε στη μάχη της Δοϊρανης την 23ην Ιουνίου του 1913. Νέος ευγενής με σεμνό ήθος, γεννήθηκε στην Χαλκίδα και σπούδασε στη Νομική, διορίστηκε στην εισαγγελία ως υπογραμματέας και δεν αρνήθει τη στράτευση γράφει η εφημερίδα ο Εύριπος στις 31 Ιουλίου. 

  Στην οδό Σπύρου Κοτοπούλη σήμερα υπάρχουν μαγαζιά βιοπαλαιστών, εκκλησιαστικά είδη, κηροπλαστεία, μαγαζιά χωρίς φανταχτερές βιτρίνες. Από τους παλιούς καιρούς στη διασταύρωση της με την οδό Μπαλαλαίων ταξιδεύει ένα αιώνα το χαλκουργείο του Μπόλαρη, παράδοση αρχέγονη της Χαλκίδας. <<Κομβών γαρ φασί, την επικληθείσαν Χαλκίδα, επειδή όπλα χαλκά εποιήσατο, πρώτην συνοικήσασαν ανδρί εκατόν παίδων γενέσθαι μητέρα>> ιστορεί ο Αρίστος ο Σαλαμίνιος στα Ευβοϊκά.  

 

  Αρχή ή πέρας της οδού Σπύρου Κοτοπούλη το νεοκλασικό κτήριο με το ιδιαίτερο πορτοκαλίζων χρώμα. Αρχή και πέρας της ζωής το φως, ο χτύπος του πάνω στο καλντερίμι και η καταγραφή του τέχνη. Συνηθίζουμε να σημειώνουμε την επωνυμία σε κάθε μας δημιούργημα και το σημαντικό δεν είναι το δημιούργημα αλλά ο δημιουργός, η αγία επωνυμία της ύπαρξης, το σημάδι ότι ζήσαμε πριν ο χρόνος αργά ή γρήγορα σβήσει τη μορφή μας από τους δρόμους της πόλης, από την οδό Σπύρου Κοτοπούλη, από το καλντερίμι ενός ήρωα. 

Αφιερωμένο στον Βαγγέλη Κουζούνη