Άγνωστη Θάλασσα

Άγνωστη Θάλασσα

 

Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου
άγνωστη θάλασσα
μες στο βελούδινο χάδι του Μαΐστρου

οι γλάροι στην πλώρη του ονείρου
με το ηέλιο ευγενές φως
να γνέφει στα δελφίνια

με της αλμύρας τ’ άρωμα
να βαίνει στις Εκκλησιές των βράχων

άγνωστη θάλασσα
που ασάλευτη στις αμμουδιές και στ’ ασπρονήσια
σπαθίζεις κάθε θανάτου ίχνος

με των βότσαλων – ευδείελη – τα σχήματα συντάσσεις
την Τροία και την Ιθάκη του Ομήρου

άγνωστη θάλασσα σ’ έχω συλλάβει
μ’ ένα ανοικτό γαληνεμένο να κοιτάς
και απέραντα να με πηγαίνεις – πανί –
σ’ ένα μεγάλο αρχαίο βάθος

μέσα σε λόγια και σε στίχους φιλοσόφων
και εκεί να κατοικείς αιώνια αγιογραφημένη

με την όψη σου μετατοπισμένη προς τον ουρανό
σαν να σαλπάρει ο Αύγουστος – καράβι –
μέσα στον ύπνο της Παναγίας μισός κοιμώμενος, ηλιοκαμένος
και ο άλλος μισός να με γεμίζει ακέντητο φεγγάρι.

Σ. Λάμπρου