Χαλκίδα

 

Άγια η σελήνη, πάντα ευγενική και πάντα ρομαντική
σαν εικόνισμα στέκει πάνω από τον Εύριπο.
Φαντάζουν τ’ άστρα μικρά φαναράκια
κρεμασμένα απ’ τις άκρες των αιώνων
και τα νερά αεικίνητα στο δίχτυ του χρόνου ψάλλουν.
Πότε για τον έρωτα και πότε για την αγάπη,
πότε για του ψαράδες και πότε για τους ταξιδιώτες,
περιστρέφεται αναίτια ο κόσμος
και όταν φοράω το σακάκι του πατέρα η εποχή αλλάζει.
Ξάφνου αντικρίζω το Παλίρροια, τον Μανώλη τον τρελό,
τον μπάρμπα Γιάννη τον Σκαρίμπα.
Είναι όμορφη πόλις η Χαλκίδα
που στους δρόμους ψιθυρίζει άγνωστα ονόματα.
Άβας, Αρχέμαχος, Αρέθουσα, οδός Λυκόφρωνος, οδός Ευφορίωνος, οδός Μενεδήμου, Κριεζώτειο, συνοικία τα Μαρογλέικα.
Πάνω στην κόψη της παραλίας 
τα λαμπιόνια αντανακλούν το είδωλό τους,
ιστορία πανάρχαια τα πλοία που διασχίζουν το νησί 
και η γέφυρα πάντα ονειρώδης και πάντα ελπιδοφόρα 
ερωμένη δύο ακτών, δοξάρι οξύμωρο του Νίκου Σκαλκώτα.
Χαλκίδα - χορός αείροος - σαν θάλασσα έραμαι το φως 
και οι λέξεις που φτάνουν ακέραιες ίσαμε τις όχθες των ημερών μας
μακάρια και αιώνια η μνήμη τους σαν κεράκια αγνώστων αναμμένα. 

 

Σ. Λάμπρου