Δύο ποιήματα του Σπύρου Κοκκίνη

Η ΧΑΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

Ή χαρά είναι ένα μικρό κεντημένο περιστέρι

στό έργόχειρο τοϋ τοίχου.

Ή χαρά είναι ένα ζωγραφισμένο φεγγάρι

πού τρεμοπαίζει άνάμεσα στίς γρίλιες.

Ή χαρά είναι ένα καρρώ τραπεζομάντιλο

γεμάτο παπαρούνες κι’ όνειρα.

«Ή πολιτεία με τους άνθρώπους», 1960

ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ

Ή γέφυρα τραμπαλίζεται Ανάμεσα στό φεγγάρι καί τούς γλάρους

τά μικρά παιδιά (θυμήσου όταν ήμασταν μικρά δελφίνια)

είναι σάν τόν χρόνο πού όσμίζεται τήν καταστροφή

ή τις παληές έφημερίδες πού δέν έχουν ήλικία'

τά λόγια φύγανε μές τις Αστροφεγγιές

λόγια χωρίς διάκριση

άν πρέπει νά πεθάνουν ή άν πρέπει

νά μείνουν στά χείλη των έρωτευμένων'

όλα μάς έγκατέλειψαν στήν πιό κρυφή μας ώρα’

τί θά κερδίση αύτός ό τόπος

οταν ο χρόνος κιόλας τόν ασβέστωσε

μέ τόση αβεβαιότητα;

 «Ροδόκηπος», 1958