Ποιήματα και ρήσεις του Σταμάτη Αντωνίου (ΙΙΙ)

(1)

Όλος ο θίασος ήταν επί σκηνής.
Κάνεις όμως δεν περίμενε
πως είχε αρχίσει η τελευταία πράξη.
Ούτε καν οι ηθοποιοί.
Ο πρωταγωνιστής μόνο
σαν να διάβαζε σελίδα από τον Δάντη
ανακοίνωσε στους θεατές :
Πότε δε διαβάσαμε ολόκληρο το σενάριο.
Γραμμή - γραμμή μας τo διναν.
Ούτε την διάρκεια του έργου ξέραμε.
Μόνο το τέλος.
Άλλα αυτό το ξέρατε και σεις.
Ύστερα έκανε μια βαθιά υπόκλιση.
Και η αυλαία έπεσε.
Ξαφνικά...

(2)

Φυσικά και ξέρω πως μου λέει ψέματα.
Φυσικά και δεν μ' αγάπα.
Αφήστε με όμως ν' ακούσω μέχρι τέλος
το πιο όμορφο παραμύθι
που μου χουν πει πότε!

(3)

Άναρθρες σπαρακτικές κραυγές
ακούγονται τις νύχτες
από ανθρώπους που καταδικάστηκαν
χωρίς απολογία
για ένα αδίκημα
που δεν διαπράχθηκε ποτέ!

(4)

Χιόνιζε όταν έφευγες.
Ύστερα άρχισε να βρέχει
και μαζί με το χιόνι έλιωσαν
και τα χνάρια της φυγής σου.
Δεν έχω πια καμιά απόδειξη
πως έφυγες.


Pieter Bruegel