Τα σύνορα της πατάτας

Τα σύνορα της πατάτας, Βασίλης Μπαρούτης  

Όταν μαθεύτηκε πως η πατάτα είχε σχήμα σφαιρικό, καθώς κάποιος σημαντικός ερευνητής περπατώντας ευθεία, μετά από μερικές εβδομάδες έφτασε στο σημείο από όπου ξεκίνησε, σαν κάτι να τράνταξε τη ζωή εκεί πάνω και μετά από αυτή την αποκάλυψη, όλα τα άλλαξε.

Οι κάτοικοι της πατάτας άρχισαν να γίνονται κυκλοθυμικοί και η σκέψη τους, που παλιά ήταν πιο επίπεδη, τώρα σαν να πλάστηκε ξανά σε νέο σχήμα, όμοιο με αυτό το καινούριο που είχαν πληροφορηθεί για τον τόπο τους.

Επειδή όμως πλέον η ζωή σε μία σφαίρα ήταν για όλους πάνω κάτω η ίδια και ο καθένας μπορούσε σε μικρό χρονικό διάστημα να πάει οπουδήποτε χωρίς να ενοχλήσει τους υπόλοιπους, κάποιοι αποφάσισαν να κόψουν τους δύο πόλους, εκεί που ο ορίζοντας έσβηνε την όραση ελλειπτικά, απλώνοντας μια διαφανή βεντάλια με καφέ-κόκκινες αποχρώσεις, την ώρα που βούταγε ο ήλιος το δείλι και αναδυόταν μετά από την αντίθετη μεριά ντυμένος το ξημέρωμα.

Με τον ημί-τετραγωνισμό που προέκυψε απλώθηκαν πλευρές, γίνανε σύνορα, ένα φυσικό και μη αναστρέψιμο επακόλουθο εξαιτίας της απουσίας της καμπυλότητας. Μοιράστηκε ο πληθυσμός εκεί που θα έμενε ο καθένας κατά τύχη ή ακόμα και με βίαιες μετακινήσεις καθώς οι περισσότεροι ήθελαν μία ευκαιρία να ξεφύγουν από το σκληρό και χωμάτινο περίβλημα που πατούσαν τώρα επί γενεές και όταν είδαν ακάλυπτη την κίτρινη σάρκα, ένα θαύμα που αποκαλύφθηκε με το μαχαίρι, κατάλαβαν ότι είχαν κουραστεί πλέον να ζουν στη σκληράδα του φλοιού και ήταν αποφασισμένοι στο εξής να πατούν μόνο πάνω στο καθαρό και υδαρές άμυλο.

Τελικά αφού χτύπησαν και έσπρωξαν ο ένας τον άλλο αρκετές φορές, έκατσαν όλοι στη θέση τους ή σε κάποια θέση τέλος πάντων, διαπίστωσαν ότι ήταν άδικο κάποιοι να μείνουν με τη φλούδα ενώ άλλοι έχουν την ψίχα, και μεγάλη κουταμάρα έκαναν τόσο καιρό να αγωνίζονται να μην χαλάσουν το περίβλημα ενώ θα μπορούσαν να ζουν χωρίς ιδιαίτερους κόπους και να τρέφονται σαν βασιλιάδες απευθείας από τα σωθικά της πατάτας.

Έτσι ξεφλούδισαν και την υπόλοιπη, πετώντας από πάνω της τα απομεινάρια της παλιάς ζωής με το χώμα και τα εξογκώματα, εγκαινιάζοντας μία λεία και τραγανή συγχρόνως επιφάνεια που τους καλωσόρισε με χρυσό-κίτρινη φορεσιά στο κατώφλι της ευημερίας και της απόλαυσης. Και γιόρτασαν.

Μετά από λίγο καιρό η πατάτα, αφού ήταν χωρίς τη φλούδα, χάλασε και την πέταξαν.

Χαλκίδα - Κτίριο Α. Β. Ε. Ν. Α.