Αντίο ωραία Κυριακή

Αντίο ωραία Κυριακή, Γιάννης Κανδύλης 

Ήταν Κυριακή
σουρούπωνε στο πάρκο,
έβλεπα τα παιδιά που παίζανε κρυφτό
και αναρωτιόμουνα: "Που ήμουνα εγώ;″

Πίσω απ΄ τον τοίχο της σιωπής μου;
Κρυμμένος, στην οφθαλμαπάτη της ζωής μου;
Στη μοναξιά, της τελευταίας προσμονής μου;
Νά 'φευγα και νά 'φηνα πίσω μου όλο το κόσμο,
νά 'φευγα και νά 'φηνα όλη τη ζωή μου,
τις αναμνήσεις, την ψυχή μου.
Αντίο παιδιά, αντίο ζωή
αντίο ωραία Κυριακή.
Να μην ξαναδώ ανθρώπινο πρόσωπο.
Να μην ξαναδώ δάκρυ να κυλάει...

Ήταν Κυριακή
νύχτωσε στο πάρκο,
μόνος σ’ ένα παγκάκι τον ουρανό κοιτώ
και αναρωτιόμουνα: «Ποιο αστέρι να 'μαι 'γω!»