Ποιήματα και Ρήσεις του Σταμάτη Αντωνίου

Σταμάτης Αντωνίου 

(1)

Διέπρεψε στο όνειρο
αλλά συνετρίβη από την πραγματικότητα!

(2)

Τίποτα δεν είναι πιο απελπιστικά όμορφο από την νοσταλγία του ανεκπλήρωτου...

(3)

Και τώρα;
Τι θ' απογίνετε εσείς;
Εσείς που πιστέψατε στα παιδικά τα παραμύθια
κι ύστερα ένα βράδυ τάδατε να πνίγονται
στις παγωμένες θάλασσες κάποιου Δεκέμβρη μακρινού.
Εσείς που στης κάθε αυγής το πρωταντίκρυσμα
θαρρούσατε πως άρχιζε το αιώνιο το φως
κι ύστερα ερχόταν ξαφνικά γρια θλιμμένη η νύχτα
να σας χλευάσει ακόμη μια φορά για την αφέλεια σας.
Τι θ' απογίνετε εσείς;

(4)

Παρακαλούσε να νυχτώσει.
Να πάψει πια να βλέπει την απουσία της...

(5)

Κάποτε του είπαν ψέματα και τους πίστεψε,
όταν μετά από καιρό έμαθε την αλήθεια
μίσησε αυτούς που του την είπαν.

(6)

Πρέπει να κατεβείτε κύριε.
Φτάσαμε στο τέλος.
Κάνει πολύ κρύο έξω.
Ναι κύριε. Στο τέλος πάντα κάνει κρύο.
Είναι πολύ σκοτεινά.
Έτσι είναι κύριε. Στο τέλος πάντα σκοτεινιάζει.
Και δεν υπάρχει κάνεις εδώ.
Φυσικά κύριε. Στο τέλος πότε δεν υπάρχει κανείς...


Πίνακας : Έντβαρντ Μούνκ , Η καταιγίδα