Espresso lungo, Βασίλειος Ι. Πεππές
Είδα ένα όνειρο πάλι ψες…
Από ‘κείνα τα κατά περιόδους επαναλαμβανόμενα στις λούπες του μυαλού, όποτε διαισθάνομαι ανθρώπους χαμένους στη λήθη που επιθυμούν να με επισκεφτούν ξανά χτυπώντας επίμονα την πόρτα του ονειρόκοσμου.
Φιλίες κι αγάπες παλιές που παρασύρθηκαν από το ρέμα του καιρού μας αλλά πρόκαμαν ν’ αφήκουν ένα αχνό αποτύπωμα, ένα απολειφάδι στη μνήμη ικανό να παραπέμψει στην ξεθωριασμένη πλέον ύπαρξη τους.
Ενίοτε οι νεκρές θύμησες από το παρελθόν ζωντανεύουν πάλι στο ασυνείδητο για να εισπράξουν αναδρομικά συναισθήματα και καρδιοχτύπια στο παρόν.
Κάτι σαν τοκογλύφοι της ψυχής οι ρημάδες…
Κι όμως ετούτος ο μαγικός ονειρικός κόσμος είναι που επιτρέπει σε καθένα να εκτονώσει αλυσοδεμένες επιθυμίες, σκέψεις και ορμές τις υγρές φθινοπωρινές νύχτες. Να συμφιλιωθεί με τους προσωπικούς του δαίμονες προκειμένου να επανέλθει στο μικρό σύμπαν της καθημερινότητας γαλήνιος και καθαρός.
…
Με τούτα και μ’ εκείνα αναλογίζομαι πως πάει αρκετός καιρός που δε γράφω, τουλάχιστον όχι όπως παλιότερα.
Ίσως γιατί η πεζή πραγματικότητα με έχει καταπιεί ξανά.
Πιο πιθανό όμως μου φαίνεται πως η σιωπή αυτή αντανακλά την ηρεμία που προηγείται ή ακολουθεί μια καταιγίδα. Το δεύτερο μου ακούγεται περισσότερο ταιριαστό.
Δεν είμαι πια θυμωμένος.
Ούτε με την πάρτη μου αλλά ούτε και με κανέναν άλλο.
Δίνω και παίρνω αγάπη κι αυτό είναι αρκετό για την ώρα.
…
Η μυρωδιά του espresso και μια βιαστική ρουφηξιά καπνού αποδείχτηκαν ικανές να διακόψουν το πρωινό μου ονειροπόλημα.
Είναι ώρα για δουλειά.
Μάζεψα βιαστικά τ’ απομεινάρια των συνειρμών μου από τη μπάρα του μικρού κόζικου καφέ κι έφυγα τυλιγμένος στην αχνή γκρίζα μουντάδα.
Οκτώβριος 2018
(Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός late bloomer)
Φωτογραφία : Γιάννης Μαλαντάρας
Είδα ένα όνειρο πάλι ψες…
Από ‘κείνα τα κατά περιόδους επαναλαμβανόμενα στις λούπες του μυαλού, όποτε διαισθάνομαι ανθρώπους χαμένους στη λήθη που επιθυμούν να με επισκεφτούν ξανά χτυπώντας επίμονα την πόρτα του ονειρόκοσμου.
Φιλίες κι αγάπες παλιές που παρασύρθηκαν από το ρέμα του καιρού μας αλλά πρόκαμαν ν’ αφήκουν ένα αχνό αποτύπωμα, ένα απολειφάδι στη μνήμη ικανό να παραπέμψει στην ξεθωριασμένη πλέον ύπαρξη τους.
Ενίοτε οι νεκρές θύμησες από το παρελθόν ζωντανεύουν πάλι στο ασυνείδητο για να εισπράξουν αναδρομικά συναισθήματα και καρδιοχτύπια στο παρόν.
Κάτι σαν τοκογλύφοι της ψυχής οι ρημάδες…
Κι όμως ετούτος ο μαγικός ονειρικός κόσμος είναι που επιτρέπει σε καθένα να εκτονώσει αλυσοδεμένες επιθυμίες, σκέψεις και ορμές τις υγρές φθινοπωρινές νύχτες. Να συμφιλιωθεί με τους προσωπικούς του δαίμονες προκειμένου να επανέλθει στο μικρό σύμπαν της καθημερινότητας γαλήνιος και καθαρός.
…
Με τούτα και μ’ εκείνα αναλογίζομαι πως πάει αρκετός καιρός που δε γράφω, τουλάχιστον όχι όπως παλιότερα.
Ίσως γιατί η πεζή πραγματικότητα με έχει καταπιεί ξανά.
Πιο πιθανό όμως μου φαίνεται πως η σιωπή αυτή αντανακλά την ηρεμία που προηγείται ή ακολουθεί μια καταιγίδα. Το δεύτερο μου ακούγεται περισσότερο ταιριαστό.
Δεν είμαι πια θυμωμένος.
Ούτε με την πάρτη μου αλλά ούτε και με κανέναν άλλο.
Δίνω και παίρνω αγάπη κι αυτό είναι αρκετό για την ώρα.
…
Η μυρωδιά του espresso και μια βιαστική ρουφηξιά καπνού αποδείχτηκαν ικανές να διακόψουν το πρωινό μου ονειροπόλημα.
Είναι ώρα για δουλειά.
Μάζεψα βιαστικά τ’ απομεινάρια των συνειρμών μου από τη μπάρα του μικρού κόζικου καφέ κι έφυγα τυλιγμένος στην αχνή γκρίζα μουντάδα.
Οκτώβριος 2018
(Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός late bloomer)
Φωτογραφία : Γιάννης Μαλαντάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου