Κωνσταντίνος Κλ. Μπαϊρακτάρης

Ποιείν ευ…

Ηδύς της ποιητικής ο σμιλευτός ο λόγος

καρπός και ρέων ανασασμός κρυπτός, μια σιωπή

που ομπρός τραβάει στρατηγός

πετάει εσθήτες προς το φως, στρατιές του οι Δροσουλίτες

αϊτοί χορεύοντες σκοποί νεράιδες εις τα πλάτια

Ηδύς και αμαρτύρητος σε εσοχές ο ποιητικός φωλεύει λόγος

μην τον προγκίσει ο σκοπός ως πνεύμα δίχως πνέμα

Λογάται ευ ονείρατα κλώθει σπαθί κρατεί γραφή και λέει:

‘‘Κρυφοί, ανάκουστοι οι μυκηθμοί

που συ νομίζεις πως γελούν μα αλλέους σκοπούς

πολύγλωσσα σαϊτούνε

Πέτρα αγκώνας σ’ απόρθητο τοιχειό, πυρήνας σε άστρο μαγικό

Μεμβράνες βιος σε κρόμμυο που ξεφτισμό δεν έχουν

Νετρόνια, σχάσεις των φωνών που ηφαίστεια υψώνουν

Πίδακες νέων ιδεών, λιθάρια σφαίρες στρατιωτών για μια τιμή

που τις αυγές σαν θίνες τις σωρεύουν

που τραγουδούν εωθινά τις νύχτες να γυμνώνουν

ήλιους πολλούς να ροβολούν

κι ωκεανούς πελαγινούς με κρίνα να μυρτώνουν.’’

Θηλές ορθές των ποιητών ο ζωηφόρος λόγος, μαστός

Άτι λυσίκομο αψύ σε πέτρα γη που ανιστά και μ’ άνθια την πυργώνει

Για την τιμή των Όλων το ποιείν το ευ κι ο Παρθενών τ’ Ανθρώπου

Πεντελικός των ιδεών πεσσός, φλεγόμενη μια πνευματίδα βάτος

                                       Χαλκίδα, 8 Μαρτίου 2017