Στα βήματα της ψυχής, Βασίλης Σταματίου

Λίγα λόγια για το Βιβλίο ''Στα βήματα της ψυχής''

Ο Βασίλης Σταματίου πλάθει μια ιστορία που ξεκινάει από την Ανατολή  για να μας ταξιδεύσει στον Εύριπο. Η γραφή του γλυκιά, όμορφη σκιαγραφεί την ψυχή του Ανθρώπου με θέρμη και συγκίνηση. Η ιστορία ξυπνάει αναμνήσεις είτε έχεις αντικρίσει την γέφυρα του Ευρίπου είτε όχι, είτε έχεις γνωρίσει τους ήρωες του είτε όχι, όλες οι εικόνες και οι χαρακτήρες του ζωντανεύουν γεγονότα των μικρών ζωών μας που τις κάνουν σημαντικές.

Απόσπασμα 

[...]

Δεν έχει καμία σημασία που σε οδηγούν τα βήματα του κορμιού σου,

αλλά τα βήματα της ψυχής σου.

Την νύχτα εκείνη μάτι δεν έκλεισε ο Λευτέρης από την αγωνία

που είχε για την επόμενη ημέρα. Στο μυαλό ήρθαν μνήμες από το

χτες, το παρελθόν. Άλλωστε ποτέ δεν είχε ξεχαστεί αυτό. Πάντοτε

βρισκόταν μπροστά του και πάντοτε έκανε την ανασκόπησή του

στο σήμερα. Θυμήθηκε την ανέμελη ζωή του σαν παιδί και

μετέπειτα σαν έφηβος όταν ήταν στην αγαπημένη του Πόλη.

Θυμήθηκε τα όνειρα που έπλαθε κι έκανε σαν μεγάλωσε κι έγινε

άντρας και που αυτά δεν πραγματοποιήθηκαν στο έπακρο. Απλά

του έκαναν την χάρη να του χαρίσουν λίγη γεύση, μια μικρή πρέζα

χαράς. Ίσα- ίσα για την μυρωδιά. Έπειτα εξανεμίστηκαν σαν τον

καπνό που διαλύεται και με το πιο ελαφρύ αεράκι αφήνοντάς του

την ανάμνηση και την μυρωδιά τους.

«Και τι έγινε; Ποιο το αποτέλεσμα; Αυτά παρέμειναν όνειρα κι εμείς

ανθρώποι. Κοινοί θνητοί που έχουμε μόνο την πολυτέλεια να τα

κατασκευάζουμε και να τα αποθηκεύουμε μέσα μας. Εντέλει η

ψυχή μας είναι μια τεράστια ονειροδόχος που χωρά όλα τα ορφανά

όνειρα. Κι αυτά που κάνουμε οι ίδιοι, αλλά κι αυτά που κάνουμε με

άλλους. Μεγαλώνουμε και μαζί με εμάς μεγαλώνουν κι αυτά.

Ενηλικιώνονται και γίνονται ελπίδες. Γερνάνε μαζί μας μα δεν μας

εγκαταλείπουν. Παρέα τους πορευόμαστε. Πως καταντήσαμε έτσι

Θεέ μου; Πόσα βήματα ακόμη αντέχει να κάνει η ψυχή μας και σε

πόσα ταξίδια θα περιπλανηθεί ακόμη η ζωή μας μαζί μ’ αυτά;

Άραγε τι να κάνει τώρα η Αργυρώ μου;», αναλογίστηκε λυπημένος.   

Κοίταξε το ρολόι του και κόντευε τρεις τα ξημερώματα. Ένας  

ασταμάτητος γδούπος ακούστηκε κάνοντας τα τζάμια της

μπαλκονόπορτας του δωματίου του να τρίξουν ενώ συνάμα

ακούστηκαν και τρία απανωτά σφυρίγματα από την μπουρού ενός

πλοίου που πέρναγε εκείνη την ώρα την ανοιχτή γέφυρα του

Ευρίπου χαιρετώντας τους λιγοστούς εναπομείναντες ξενύχτες της

Χαλκίδας που στέκονταν και από τις δυό πλευρές της γέφυρας

περιμένοντας να κλείσει. Κάποιοι κουνούσαν τα μαντήλια τους και

τα χέρια τους κατευοδώνοντας το καράβι που είχε ρότα προς βορά

και κυλούσε ήρεμα στα ησυχασμένα ρεύματα του Ευρίπου. Ο

Λευτέρης μπόρεσε και διάβασε το όνομα του πλοίου στην δεξιά

πλωριά πλευρά του. «ΕΛΠΙΔΑ». Σήκωσε το χέρι κι έγνεψε έναν

χαιρετισμό λέγοντας σιγανά: -Καλό ταξίδι. Καλημέρα Ελπίδα.

Βιογραφικό :

Ο Βασίλης Σταματίου γεννήθηκε στην Χαλκίδα το 1962. Εργάστηκε σε τυπογραφείο και από το 1984 ως βιομηχανικός εργάτης στην Χαλκίδα όπου και κατοικεί μόνιμα. Εκτός από την συγγραφή βιβλίων ασχολείται με τη φωτογραφία και την σκιτσογραφία. 

Εργογραφία : 

''Ο Θεός δεν αγαπάει τους τρελούς'' εκδόσεις Μανιφέστο, 2015

"Άβατον" εκδόσεις Μανιφέστο, 2016 

''Στα βήματα της ψυχής'' εκδόσεις Όστρια, 2019 

Ο Βασίλης Σταματίου με την σύζυγο του Αναστασία