Δημήτρης Φεργάδης, Το παιδί από το Βόλο

Με αφορμή την Columbia γνωρίστηκα με τον Δημήτρη Φεργάδη και διάβασα το βιβλίο του. 

Έργο ζωής για την Κολούμπια και για την ιστορία της δισκογραφικής. Διάβασα σχεδόν όλα τα άρθρα 

του Κύριου Δημήτρη στο διαδίκτυο, ωραίος σαν άνθρωπος, αυθεντικός σαν συγγραφέας. 

               

Ο Δημήτρης Φεργάδης γράφει για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα... 

Ένα είναι βέβαιο. Πως αυτό που ‘γινε, θα ΄θελες πολύ περισσότερο από όλα τ’ άλλα να το σχολιάσεις προσωπικά. Και είναι ακόμα πιο βέβαιο πως θα ήσουν και σκωπτικός και σαρκαστικός και περισσότερο από ποτέ θυμόσοφα απρόβλεπτος.

Γι αυτόν τον τύπο, που την έκανε… έτσι. Αν είναι δυνατόν! Και την έκανε πώς, πηγαίνοντας λέει, στην μήτρα. Στις αρχέγονες πηγές. Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή. Στους τόπους τους άγιους. Χωρίς να πιστεύει σε «άγιους».

Και - μιλημένο κι αυτό ;- λίγο πριν από την μάζωξη  εκεί στο «θεόρατο» και Ρωμαϊκό (Ηρώδειο). Για τους μη έχοντες. Γήινα – πάντα - πράγματα. Που – ως φαίνεται - σκαμπρόζικα το προετοίμασες. Όλοι μαζί, είπες. Κι εγώ να δεις – είπες πάλι – τι θα σκαρώσω. Και το σκάρωσες. Ζόρικο, όμως, πως να το κάνουμε και με φάλτσα, ρε Λαυρέντη. Πολλά φάλτσα, ρε γαμώτο. Τώρα, τα είπες, δεν τα είπες όλα αυτά, δεν ξέρω ακριβώς. Αλλά εγώ έτσι τα θυμάμαι.

Λαυρέντη – γνωστά πράγματα, αυτά και το ξέρεις – ήσουν από τους ελάχιστους που έκανες εύκολα, τα δύσκολα...εύκολα και απλά. Και, τώρα, θα προβληματιζόσουν, εκτιμώ, πολύ περισσότερο. Που αυτό το απλό – γέννηση, ζωή, θάνατος – που σου  έτυχε δεν θα μπορούσες, να το κάνεις πιο απλό. Σ’ αυτούς – όλοι, όλοι – που σε αγαπάμε. Να το σχολιάσεις, βρε αδερφέ, όπως είναι το πρέπον του καθωσπρεπισμού. Άδικο, θάλεγες, να μην μπορούμε να μας σχολιάσουμε. Άδικο, απόψε να μην μπορούμε να μας αυτοσχεδιάσουμε.

Και να κρατάς, πάντα με το Χάρη από κοντά, το πράσινο της ομαδάρας σου (κάποτε... να λέμε αλήθειες) μόνο στο γήπεδο. Με φανατίλα. Κι ο Χάρης Τσκαμακτσιάν* – δεν ξεχάστηκες Χάρη – να στα ρίχνει- εμφύλιος- όσο κανένας άλλος, χαρά του θεατή – εμένα – και να ‘σαι ΑΕΚτζής. Και να τον «πηγαίνεις» όσο κανέναν άλλον. Τον Χάρη. Που του άξιζε. Γιατί εσύ ήξερες, (από τις αποθήκες*, ντε…) να μετράς καλά ό,τι άξιζε, έστω κι αν δεν γυάλιζε. (που πολύ το συνηθίζανε… εκεί. Και που το ‘λεγες, με τον τρόπο σου) Τώρα θα τον βρεις… εκεί. Και θα του κάνεις την γνωστή έκπληξη.

Όπως, όταν έμπαινες - «ο Αρμένης, που είναι ο Αρμένης, κύριε Φεργάδη» - ξαφνικά στο γραφείο του.

Κι ο Χάρης να φωνάζει εμένα, ένα ΑΕΚτζή, να δικαιολογήσει τις «πατάτες» της Παναθηναϊκάρας του. Έναντι εσού. (Που δεν ήταν σκέτα πατάτες «οι πατάτες».) Να συνονογιόμαστε, δηλαδή.

Λαυρέντη – κοινοτυπία και επανάληψη αυτό, αλλά – ήσουν ο μεγάλος χαρισματικός, χωρίς εσύ ο ίδιος να το πιστεύεις. Ίσως και να το ξέρεις. Χάρισμα, μέγα, αυτό. Όχι μόνο στον ήχο, όχι μόνο στα λόγια, αλλά στις σιωπές. Το λέω εγώ από τα λίγα – που ήταν πολλά, πάρα πολλά - που «άκουγα» συχνά από τις υπαινικτικές σιωπές σου ή από αυτά που λέγαμε στη «σοφίτα» του Χάρη. Στέκι περίσκεψης, προβληματισμού, καθημερινότητας, διαμαρτυρίας.

Ήσουν το παράλογο του, ισορροπημένα, ανατρεπτικού της δισκογραφίας, Λαυρέντη.

Ποιος, όμως, να καταλάβει...

Η πεθαμένη δισκογραφία που δεν κατάλαβε πώς και πότε πέθανε ; Το άρωμα που έγινε ιδρώτας χοίρου ; Δες ποιοι σε αφεντικεύανε. Ο πληθωρισμός του επιφαινόμενου.

Στην υποδοχή σου, πάντως, εκεί, προβλέπω – «στου Παράδεισου την πόρτα», του Γιώργαρου, αυτό - να βρίσκεται – όχι δεν θα σου κάνει πλάκα - ο Μάνος (ο Ξυδούς).  Ο Χάρης, λίγο, πιο πίσω, θα ετοιμάζει το Compilation της υποδοχής σου. Με τραγούδια – όχι δικά σου, Χάρης είναι  χωρίς χάρες – του Μάρκου και του Βασίλη. Με λίγο Νταλάρα, όμως. Γιατί ξέρει ο Χάρης τις αδυναμίες σου.

Η γενιά μου, Λαυρέντη, μέχρις εσένα, χάρις εσένα, ένοιωνε πως «άκουγε» ακόμα και σήμερα πράματα της γενιά της. Μ’ ένα τρόπο παλαιϊκό και σημερινό μαζί. Πέτυχες αυτό που δεν πετυχαίνεται. Οι παλιοί να νιώθουμε το νέο σαν δικό μας. Και οι νέοι το παλιό, σαν δικό τους. Όπως π.χ. «Το Διδυμότειχο μπλουζ». Νέο είναι τελικά ή παλιό;

Και μας έκανες ακόμα, Λαυρέντη, να καταλαβαίνουμε, αυτά που είχαν χαθεί. Την αγάπη, τον έρωτα, τον ρομαντισμό, τη φιλία, τη διεκδίκηση, τον αγώνα, την αίρεση, την άλλη ματιά. Με άλλη ματιά. Την ανεμολύπη του άγρυπνου φεγγαριού … Δώδεκα τη νύχτα. The dark side of the moon. Με το φως λεπίδας μαχαιριού.

Όλα, όμως τώρα θρύψαλα, κομμάτια και θρύψαλα.

Ήσουν ελεύθερος, Λαυρέντη. Θα είσαι ελεύθερος, Λαυρέντη και εκεί. Ανακάτεψέ τους, μόνο λίγο. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να στο πω). Το Μάρκο, το Βασίλη, το Μάνο, τον Απόστολο, το Λουκιανό, τον Μάνο, τον Παύλο, το Χάρη, τον Γιώργο, το Γρηγόρη, το Στέλιο, τον Νίκο, τον Άκη, τον Μανώλη, τη Σωτηρία …

Ανακάτεψέ τους, Λαυρέντη, όπως εσύ ξέρεις και πέστους το μ’ ένα γιουκαλίλι.

«Αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη»

Θα καταλάβουν… (εμείς να δεις)

Αυτά, Λαυρέντη, και έσσεται ήμαρ …

Λοιπόν, ρίξε κόκκινο στη νύχτα της απεραντοσύνης.

* Ο αείμνηστος ΧάρηςΤσακματσιάν ήταν υπεύθυνος συλλογών ελληνικού ρεπερτορίου της ΜΙΝΩΣ- ΕΜΙ

* Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε εργαστεί για μια περίοδο στις αποθήκες της ΜΙΝΩΣ

Πηγή : https://www.ogdoo.gr/prosopa/to-paidi-apo-to-volo

Βιογραφικό

Ο Δημήτρης Φεργάδης γεννήθηκε στην Κύμη το 1938 με Σκυριανή καταγωγή.

Στα τέλη της δεκαετίας 1950 έγινε εργάτης, βοηθός πρεσαδόρου, στο εργοστάσιο παραγωγής πλακών γραμμοφώνου της ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ στην Αθήνα και στη συνέχεια διευθυντικό στέλεχος της μεγάλης Columbia, ενώ από το 1991 στελέχωσε την Minos-EMI.

Ενεργός πολίτης, παρών στις κοινωνικές διεργασίες και μαζί δημιουργικό στέλεχος της δισκογραφίας μέχρι και την πρώτη δεκαετία του τρέχοντος αιώνα.