Η Καραγκιόζαινα, Ελένη Σέττα

Η Καραγκιόζαινα

Μπιριγκόγκο έλα δω, που ‘χω κάτι να σου πω,
πάρε και το Κολλητήρι , του ‘χω λίγο ψωμοτύρι
να του δώσω για να φάει, το τσαμένο όλο πεινάει.

Μην προσμένετε καλό, από το αφεντικό,
Ανεπρόκοπος, καμπούρης, άπλυτος κι ασχημομούρης
Καραγκιόζης πέρα ως πέρα, τυχοδιώχτης μα και λέρα.

Φέρε μου και τον Κοπρίτη, π’ όλο λείπει από το σπίτι,
να τον πλύνω μία στάλα, μη φωνάζει η δασκάλα,
πως σας έχω αμολητά και γυρνάτε στα στενά.

Τι να κάνω η δόλια μάνα, που δεν έχω παραμάνα,
να στεριώσω τα κουρέλια και σας φαίνονται τα σκέλια,
άσε πια από φαΐ, άδεια πάντα η περλοή *.

Αχ μικρά μου πονεμένα, αν δεν είχατε κι εμένα,
τι θα κάνατε μου λέτε; Εδώ μ’ έχετε και κλαίτε.
Μα κι εγώ πίσω δεν πάω, με τα σας μαζί πεινάω.

Είμαι μάνα και το ξέρω, πρέπει να τα καταφέρω,
να πουλήσω τη καρδιά μου, για να σας σταθώ παιδιά μου
και στο δίσεκτο καιρό παλληκάρια να σας δω.

* το ασκί από δέρμα και κατά προέκταση το στομάχι