Γεώργιος Ν. Χαρτσάς

Η ΦΛΟΓΕΡΑ – ΕΛΛΑΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Κύμη 21 ΜΑΪΟΥ 1951, ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ 3

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ Ὑπὸ Γεωργίου Ν. Χαρτσᾶ βοσκοῦ καὶ διανέμεται δωρεὰν

ΕΛΛΑΣ

Ἑλλάδα μου πανεύφημη, Ἑλλάδα δοξασμένη σήμερον χάνεις τὴν τιμὴ σὰν περιφῥονημένη.

Ὅλα τὰ πάτρια ἔθιμα, βλέπω νὰ καταρρέουν, αἰσχρότητες κι’ ἐγωϊσμοι αὐτὰ νὰ θριαμβεύουν.

Νηστεία καταργήσαμε κι’ αὐτὴ τὴν ἐκκλησία καὶ σπεύδομε ὀλοταχῶς εἰς τὴν παραλυσία.

Τὰ πάντα ἐμολύναμε μὲ τὴν αἰσχρότητά μας, τ’ ἀνόσια ποὺ πράττομε. Πατρὶς τὰ ἔργατά μας.

Τὰ πάντα σὲ στολίζουνε τῆς φύσεως τὰ δῶρα, μὰ ἐμεῖς νὰ σὲ μολύνωμε φροντίζομαι καθ’ ὥρα,

Δημιουργὸς μὲ τὰ πτηνὰ στόλισε τὸν ἀέρα, στὰ δένδρα γιὰ νὰ κελαϊδοῦν αὐτὰ νύκτα καὶ μέρα,

Τοὺς κάμπους τοὺς ἐστόλισε μὲ ποικιλόχρωμ’ ἄνθη τὴν εὐωδιὰ ὡς θυμίαμα ὁ οὐρανὸς ᾐσθάνθη.

Ἡ Θάλασσα μὲ τοὺς ἰχθὺς π’ ὡραῖα κολυμβοῦνε κι’ ὅλα ὅσα εὐρίσκονται Πλάστην δοξολογοῦνε.

Τὸν ἄνθρωπο τὸν ἔπλασε γιὰ νὰ διασκεδάζῃ μ’ ὅλα αὐτὰ νὰ τρέφεται Ἐκεῖνον νὰ δοξάζῃ.

Μὰ ᾿μεῖς ὅμως ἀχάριστοι στὸν εὐεργέτη λέγω γενήκαμε ἁμαρτωλοί, μέρα καὶ νύκτα κλαίγω.

Ἐσὺ προφήτη Ἠλιοῦ ἐν ἅρμασι ν’ ἀπλώσῃ καὶ σὺ Ἐνὼχ παρακαλῶ τὴ φώτιση νὰ δώσῃς.

Ὅπως τὸ ἄστρον τὸ λαμπρὸ τοὺς μάγους ὡδηγοῦσε, καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ τοὺς Ἅγιους βοηθοῦσε

κι’ ἀντέχανε τὰ βάσανα ὅλα τῆς Μαρτυρίας κι’ ἐστηριχθῆκαν ψυχικῶς Χριστιανικῆς Θρησκείας,

ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὡς Χριστιανοὶ πρέπει νὰ στηριχθοῦμε, τοὺς Νόμους τῶν πατέρων μας πρέπει νὰ σεβαστοῦμε.

Πρέπει γιὰ νὰ τηρήσωμε νηστεία καὶ ἀργία, θεάτρα νὰ μισήσωμε καὶ τὴν παραλυσία.

Ὦ ἀδελφοί, τὶ ὠφελοῦν τὰ βρωμερὰ τραγούδια οἱ σκανδαλώδεις οἱ χοροὶ, τ’ ἀκάνθινα λουλούδια;

Περάσαν χρόνοι ἀδελφοὶ πολὺ βασανισμένοι, ποὺ τὴν Εἰρήνη ποθητὰ καθεὶς ‘ πὸ μᾶς προσμένει.

Μὰ ἡ Εἰρήνη ἀδελφοὶ ᾿πὸ μᾶς ἀπεμακρύνθη, διότι τὸ ἀδίκημα στὸν κόσμο ἐπληθύνθη.

Ὢ Ἕλληνες ἀγαπητοί, ὅλοι ἄς ἐνωθοῦμε καὶ σύσσωμοι στὶς ἐκκλησιὲς ἐλᾶτε γιὰ νὰ μποῦμε.

Δὲν εἶν’ ναὸς τὸ κτίριον, ἄλλὰ καὶ ἡ καρδιὰ μας. ἄς εἶν’ θυσιαστήριο γι’ αὐτὰ τὰ ἔργατά μας.

Καὶ ὄχι μὲ πορνεύματα καὶ μὲ παραλυσία ὅπου φυλᾶμε τὸν καιρό νὰ γίνῃ ἀγρυπνία.

Μετανοεῖστε Ἕλληνες στὴν Ἐκκλησιὰ νὰ μποῦμε, καὶ γιὰ τὴν σωτηρία μας μεῖς νὰ προσευχηθοῦμε.

Βλέπω ν’ αὐξάνουν τὰ δεινά, τὰ βάσανα πληθαίνουν καὶ σύντομα χειρότερα ᾿π’ αὐτὰ μᾶς περιμένουν.

Παρακαλῶ σᾶς ἀδελφοὶ μὴ μὲ παραξηγᾶτε ἀφῆστε τὰ ἀνήθικα καὶ τὴν τιμὴ χτιμᾶτε.

Τ’ ἀνήθικα οἱ νεαροὶ δὲν πρέπει νὰ τιμήσουν, γιατὶ ἀργὰ ἤ γρήγορα θὰ τὸ μετανοήσουν.

Δὲν βλέπουμε ποὺ σὰν ἀρνιὰ στὸν πόλεμο πηγαίνουν καὶ πίσω ἐπιστρέφονται λίγ’ ἀπ’ ὅσα φεύγουν;

Ὁ πολυεύσπλαχνὸς Χριστὸς θέλει μᾶς προστατέψῃ καὶ τοὺς ἐχθροὺς αἰμοχαρεῖς αὐτὸς θὰ καταστρέψῃ.

Καὶ τότες πλέον ἀσφαλῶς θὰ βασιλεύσῃ Εἰρήνη θὰ πλημμυρίσῃ ἡ χαρὰ καὶ θ’ ἄρθῃ ἠ γαλήνη.

Δὲν πλησιάζει ὁ Χριστὸς ποτὲ τὴν ἀδικία οὔτε καὶ τὴν αἰσχρότητα καὶ τὴν παραλυσία.

Ἐμπρὸς ἀδέλφια ὅλοι μας εἰς τὴν Χαρὰ νὰ μποῦμε καὶ τὴν Ἑλλάδα μας τρανὴ μιὰ μέρα θὰ ἰδοῦμε.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΧΑΡΤΣΑΣ

Ποιμὴν

Στο βιβλίο του Μανόλη Γ. Βαρβούνη ''Ο Κυμαίος λαϊκός ποιητής Γεώργιος Ν. Χαρτσάς, εκδόσεις Μορφωτικός και Εκπολιτιστικός Σύλλογος Κύμης, 2010

παρουσιάζονται τα ποιήματα και ορισμένα πεζά του Κυμαίου λαϊκού ποιητή Γεωργίου Χαρτσά. Μέσα από την εισαγωγή και τα σχόλια, κυρίως όμως μέσα από τα ίδια τα κείμενά του, παρουσιάζεται η προσωπικότητα και το έργο τού βαθύτατα θρησκευόμενου αυτού λαϊκού δημιουργού, στους στίχους του οποίου απεικονίζοναι και αποτυπώνονται πρόσωπα, γεγονότα, αντιλήψεις και νοοτροπίες, συμπεριφορές, πολιτισμικές και ιστορικές συγκυρίες που αφορούν την Κύμη, τους κατοίκους της και την ευρύτερη περιοχή της, στα μέσα του 20ού

αιώνα.

Αποβαίνουν έτσι τα ποιήματα του Γεωργίου Χαρτσά, πέρα από την ποιητική τους αξία, πηγές για την μελέτη της σύγχρονης ιστορίας και λαογραφίας της Κύμης.