Φίλιππος Δρακονταειδής

Το κατοικημένο σώμα της Séraphine Elisabeth Jacquet de la Guerre

Ἀκριβῶς πρίν. Ἐν Παρισίοις βεβαίως. Ὑπό τίς αρμονικές καμάρες τῶν ἀψίδων θριάμβου, ὑπό τίς σεμνοτυφεῖς καμπυλότητες τῶν γεφυρῶν τοῦ Σηκουάνα, ὑπό τούς φρυγικούς σκούφους τῶν λυσικόμων Μουσῶν καί τά ὑπαίθρια ἀναλόγια τῶν ἢχων orgue de barbarie, ὑπό τήν ὀσμήν τῶν ἐργωδῶν ἀρτοποιείων καί τῶν συμπαθῶν καφενείων εἰς τάς λεωφόρους καί τάς συνοικιακάς ὁδούς, ἐν Παρισίοις, λέγω, ὅπου ὁ ναός τῆς Ἁγίας Κλοτίλδης ἀναμένει τούς ἀπογευματινούς πιστούς, ὁρατούς ἐν πνεύματι ἀπό τόν ὀργανίστα Jean Langlais, τυφλόν ἀπό ἡλικίας δύο ἐτῶν ἐξαιτίας γλαυκώματος.

Πέρασε μπροστά ἀπό τόν ναό τῆς Ἁγίας Κλοτίλδης ἡ Séraphine Elisabeth Jacquet de la Guerre καθ’ ὁδόν πρός τήν κατοικίαν της, ὑπό βροχήν, ἐν ἀπουσία ὁδοιπορούντων, ἐν τυμπάνω καί χορῶ τῶν συγχορδιῶν τοῦ Magnificat «Tant que la vie se mouille, avance sur la tapis de la pluie avec l’insolence qu’affiche le balancement de tes hanches. Leur cadence déclenche la sonnerie de ta volupté au tocsin de la cathédrale de ton corps soumis à la servitude volontaire de ta prêtrise. Le reflet de tes pieds trace la voie étroite vers le confessionnal du désir». Μέ αὐτό τό κλειδί ἄνοιξε καί κατοίκησε τό σῶμα της.

Ἐνώπιον τῆς Curia Apostolica Toledana, πρός ἐξέτασιν τοῦ αἰτήματος ὅσων ἔλαβαν τήν κλείδα τοῦ Παραδείσου της περί ἀναγνωρίσεως τῆς Ἁγιότητός της, ὁ Δικηγόρος τοῦ Διαβόλου, ὄφις δίβουλος καί τρίβολος, ἀπήγγειλε δίκην ἐρωτήματος: «Sobrevolan las noches y el silencio se queda angustiado con abrigo y sombrero junto a las esquinas de los campanarios. Suenan las campanas; ¡hay misa! ¡Hay piedad! Rumbo a su cuerpo que canta la riqueza de la torpeza y de la quietud tormentosa. Ladran los peros del día esfumando el manantial ruidoso de sus aguas apaciguadas y de sus felinas caricias. Salen en las calles las matronas, figuras de un tiempo perenne, para regalarle la pasión de la inmensidad, flor de un campo de trigo por el camino de Santiago. ¡Peregrina! Llena de la riqueza de los vientos que traicionan; vientos de mujer que pasó».

Καθ’ οδόν. Το εσώρουχο όριζε το λίκνισμα των γοφών της. Από το ύψος των μηρών ως τη μέση της. Οι ψηλοτάκουνες γόβες δεν επέτρεπαν, εν τω μέσω του υετού, τον συνήθη εν αιθρία διασκελισμόν της. Eβράδυνε το βήμα. Και πνοή ανέμου άνοιγε ευφροσύνως την καμπαρντίνα της στο ύψος του ισχίου. Λαμπερό το φόρεμα ως πάμφωτος πολυέλαιος ανακτόρου εν ώρα θυρανοιξίων. Το καπελάκι της ως φύλαξ της θερμότητας των οφθαλμών της. Κρατούσε την τσάντα της ως υποχρέωση. Και όταν την είδα να πλησιάζει τον συνοδό της, ο οποίος χαμογέλασε, την αγκάλιασε, την ασπάσθηκε, όταν είδα πως η ομπρέλα δεν έκλεισε ούτε ταράχτηκε από τις συσπάσεις της συνάντησης, είπα μέσα μου «ακατοίκητο το σώμα της». Και επιβιβάστηκα στο λεωφορείο, πλήρωσα το εισιτήριο στον εισπράκτορα, τον ρώτησα πού πηγαίναμε, «εκεί όπου πάει το δρομολόγιο», μου απάντησε. Στράφηκα προς το μέρος της, κάθισα δίπλα της, η καμπαρντίνα της ανοιχτή, το φόρεμά της διαυγές, το εσώρουχό της δεν διέλαθε της προσοχής μου. «Κατοικημένο το σώμα της», είπα μέσα μου. Και ο μηρός μου άγγιξε τον μηρό της. «Εδώ κατεβαίνετε;» με ρώτησε. «Ναι», απάντησα, σκύβοντας το κεφάλι. Εκεί κοίταξε. Και είδε. «Ναι», ψιθύρισε και τα χείλη της γυάλισαν. Κατοίκησα το σώμα της, αυτό το ησυχαστήριο μετάνοιας, ψαλμών και λιβανωτού. Εισήλθα στη χορεία των προσκυνητών της Πανσέπτου. «Je jouis», μου εξομολογήθηκε κατ᾽ εξακολούθησιν. Απαλά, με το ξεσκονόπανο, μάζεψα τη γύρη της κατοικίας της. Με το εσώρουχό της, θέλω να πω. 

πηγή : https://www.hartismag.gr/

Το βιoγραφικό του από την wikipedia

Γεννήθηκε στη Χαλκίδα Ευβοίας στις 17 Σεπτεμβρίου 1940. Ο πατέρας του, ενεργό μέλος της Εθνική Αντίστασης, εκτελέστηκε τον Απρίλιο του 1944. Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο το 1958. Με εισαγωγικές εξετάσεις μπαίνει στην Ανωτάτη Εμπορική αλλά δεν ολοκληρώνει τις σπουδές του, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων. Το 1968 γίνεται δεκτός στο Προπαιδευτικό Έτος της Σορβόννης και, μετά από εξετάσεις, γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, όπου ολοκληρώνει πτυχιακές σπουδές φιλολογίας και ιστορίας. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στην Αθήνα, και κοινωνιολογία στο Παρίσι. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1962 με τη συλλογή του Τρίπτυχο, συλλογή διηγημάτων από τις εκδόσεις Δίφρος, με το ψευδώνυμο Φ. Φιλίππου. Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε η νουβέλα του Σημειώματα (εκδόσεις Φέξης). Το 1970, από τις εκδόσεις Κάλβος, κυκλοφόρησε συλλογή σύντομων κειμένων, με τίτλο Ιωή, στα οποία εμφανίζεται πάλι με το ψευδώνυμο Φ. Φιλίππου. Το 1980 κυκλοφόρησε το βιβλίο Προς Οφρύνιο, (εκδόσεις Κέδρος) το οποίο, το 1981 τιμήθηκε με το β΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, (δεν δόθηκε πρώτο βραβείο). Το 1995, με την άποψη ότι τα κείμενά του αποτελούν «έργα εν προόδω» και συνεπώς χρειάζονται διαρκή επεξεργασία, συμπλήρωση ή αναθεώρηση, έκρινε πως ορισμένα από αυτά δεν ανταποκρίνονταν στα κριτήρια ποιότητας που είναι απαραίτητη στη λογοτεχνία και αποκηρύσσοντας ένα μεγάλο μέρος του συγγραφικού του έργου, ξαναγράφει τα μυθιστορήματα: "Σχόλια σχετικά με την περίπτωση" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος, (αναφέρεται στην περίπτωση της εκτέλεσης του πατέρα του και «συμπληρώνεται» συνεχώς ως εξελισσόμενο «βιογράφημα»), "Στα ίχνη της παράστασης", "Προς Οφρύνιο", "Το άγαλμα", "Το μήνυμα", "Η πρόσοψη". Αυτοί οι έξι τίτλοι συγκροτούν μια ενότητα με τίτλο "Εξάμετρον". Βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, ολλανδικά και σλοβενικά. Έχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας (1981) και είναι Ιππότης της Τάξης Τεχνών και Γραμμάτων της Γαλλίας, Ιππότης της Τάξης της Ισαβέλλας της Καθολικής (Ισπανία) και μέλος της Ελληνικής Λέσχης Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Είναι γνώστης της γαλλικής, αγγλικής και ισπανικής γλώσσας.

Εργογραφία 

Το σπίτι της θείας, Κέδρος, 1985.

Η διπλωματούχος του πιάνου, Κέδρος, 1987.

Χρόνια προϋπηρεσίας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1988.

Το μήνυμα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1990.

Η πρόσοψη, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1992.

Ο Φεβρουάριος αιών, Πατάκη, 1996.

Σχόλια σχετικά με την περίπτωση, Πατάκη, 1996.

Στα ίχνη της παράστασης, Πατάκη, 1997.

Προς Οφρύνιο, Πατάκη, 1997.

Συναισθηματικό ταξίδι, ή, Η αποκάλυψη της καταγωγής του κόσμου, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1998.

Παραμύθι της λογοτεχνίας, Πατάκη, 1998.

Εργαστήριο Βαλκάνιων πεζογράφων, [συλλογικό έργο]. Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, 1999.

Το άγαλμα, Πατάκη, 1999.

Τι έλεγα τότε, Ελληνικά Γράμματα, 2000.

Μνήμη και μνήμη, Πατάκη, 2000.

Το μήνυμα, Πατάκη, 2001.

Βόλος: Μια πόλη στη λογοτεχνία, [συλλογικό έργο]. Μεταίχμιο, 2001.

Η πρόσοψη, Καστανιώτη, 2003. Σελ.: 405.

Ταξίδι, Ηλέκτρα, 2004.

Φεβρουάριος αιών, Ηλέκτρα, 2006.

Ο ρινόκερος θα είναι εδώ, Ελληνικά Γράμματα, 2007.

Οι συνέπειες της φωτιάς, Τόπος, 2007.

Ο δολοφόνος διαφεύγει, Μεταίχμιο, 2008.

Το τέλος του χρόνου καθυστέρησε, Μεταίχμιο, 2008

Μη μιλάς, Τόπος, 2008

Λόγος ερειπίων, Γαβριηλίδης, 2010

Κρεμάστρα, Τόπος, 2010

Σαν σκυλί, Γαβριηλίδης, 2014

Είκοσι τρεις σημειώσεις (και οκτώ παρενθέσεις) στο έργο του Eduardo Galeano, Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός, 2014