Γιώργος Γεωργούδης // Δύο Ποιήματα

Γιώργος Γεωργούδης 

Α. Εισαγωγή : Η απλότητα και η ροή του λόγου στην ποίηση του Γιώργου Γεωργούδη συνδυάζονται μαγευτικά με τις εικόνες και τα βιώματα  του. 

Η συναισθηματική ευγένεια της ψυχής του εναρμονίζεται με τον λόγο και οι στίχοι σε οδηγούν σε μια θάλασσα γαλήνης – στην ποιητική λύτρωση, στη συνύπαρξη αναγνώστη ποιητή. 

Σ. Λάμπρου

Β. Ποίηση 

(i)

Είδα

Μπροστά μου φανερώθηκε το πέλαγος

το Σκυριανό

Και το χώμα το πάτριο

Γερό και σίγουρο

-για να σβήσει κάθε μου αμφιβολία-

Ξαναστύλωσε τα πεσμένα μου τείχη

Θαρρείς πως ξάφνου ζώθηκα με πίστη

Βγαλμένη από τα έγκατα των προγόνων

Βαλμένη στα έγκατα του ενός

Κι ο ίππος γεμάτος θάρρος

Ένας και κοινός

Και όλοι μας

Τραγόμορφοι και ιππείς και θαλασσινοί

Και μύρισα

Αγέρα νησιώτικο και θυμάρι και ρίγανη

Ανάβλυσε η αλμύρα της θάλασσας ως τη ρίζα μου

Τρύπωσε βαθιά σε κάθε σκέψη

Και γέμισε η κάθε μου σκέψη μ' αλμύρα, θυμάρι και ρίγανη

Πήραν οι σκέψεις όλες αρώματα βουνού και θαλάσσης

Κι εκεί αναθάρρησα κι άλλο

Γιατρεύτηκε η ψυχή

κι αχρείαστα τα τείχη μου μένουν

Θαλασσοταραχή, νύχτα

Παιδιά κλαίνε σα να τους αρνήθηκαν της μάνας το γάλα

Μανάδες πανικόβλητες

Σα να τις αρνήθηκαν τα παιδιά τους τα ίδια

Κι εγώ χαμένος μες στον καπνό του μυαλού

Τριγυρίζω ήδη στα καλντερίμια

Και θαρρώ πως σώθηκα

Κρατώντας εσένα κι ένα λουλούδι που σού 'κοψα

Εδώ

Ο χειμώνας γίνεται πιό άγριος

Φέρει έρημους δρόμους

Μα εδώ

Με τραγούδια και κρασί και κουδούνια ξορκίζεται ο χειμώνας

Και ξορκίζεται αενάως.

Πλατεία Μπρουκ photo : NiSi (Niko Sikkes)

(ii) 

Οδοιπορικό

Μέρα και νύχτα

Παίζουν οι ακτίνες της ζωής με την ομίχλη

Στα σύννεφα ζωγραφισμένοι οι πόθοι μας όλοι

Και το μυαλό να στέκει εκεί, έτοιμο να γκρεμίσει και να γκρεμιστεί

Μιά πόρτα ανοιχτή στα ψηλά

Και μία ακόμα στο νερό

Ίσα ίσα να περνάει το θαύμα του Θεού στα μάτια μας

Και να γυρίζει πίσω

Βγάζω τα γυαλιά να με τυφλώσει ο ήλιος

Έκατσα να δω τη Γη

Έκατσα να χαζέψω το θαύμα

-Γιατί πολλές φορές της σφάλουμε τα μάτια

Και δεν την κοιτάμε ως της πρέπει

Ως να κοιτάμε γυναίκα που περνά δίπλα μας και μυρίζει σαν κήπος ολάνθιστος-

Περνώντας τον χιονισμένο Όλυμπο

Περνώντας δίπλα από τους μύθους

Και τις νεράιδες, που στις λίμνες δίπλα πιάνουν το τραγούδι και τον χορό

Δέος και κεραυνοί

Να αχνοβλέπεις τις κορυφές του πίσω από τα πεύκα

Δέος και γυναίκα

Να αχνο-ονειρεύεσαι τα φτερά των και το τραγούδι τους

Δέος και άνθρωπος

Να πατείς το πόδι σου στην Γη, την ίδια που πάτησαν κι άλλοι

Και να σε πιάνει ο έρωτας ο ίδιος στα χώματα τα από αιώνες ίδια

Ένα χωράφι άκαρπο άσκαφτο

Δυό κοπέλες κάθονται κάτω από τον ίσκιο ενός πλάτανου

Κάτι περιμένουν -βροχή δεν φαίνεται και τους σπόρους τους πέταξαν-

Κάποιον σα να περιμένουν -πάνω στα κλαδιά κρεμασμένη μιά μπλούζα-

Στον κόρφο τους κρυμμένο έχουν ένα γράμμα και μιά φωτογραφία

Στον κορμό ένα τόξο ακουμπισμένο

Ξέχασα να πω πως τα βέλη τά 'χουν οι κοπέλες για να πιάνουν τα μαλλιά τους

Κι εγώ περαστικός διαβάτης

Με τα ίδια ρούχα και την ίδια ψυχή

Με βρώμικα χέρια και λασπωμένα πόδια

Βρώμικος από καιρό, γυρίζω σπίτι

Με μία σκέψη

Πως γυρίζω χρόνια σαν παιδί

Και θα γυρνάω έτσι.

Γ. Βιογραφικό : Ο Γιώργος Γεωργούδης γεννήθηκε στις 22/1/1992.  Σπούδασε στην  Σ.Ε.Φ.Α.Α. Αθηνών (Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού) και ειδικεύτηκε στους Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Ζει μόνιμα Σκύρο και εργάζεται ως δάσκαλος παραδοσιακών χορών. Παράλληλα ασχολείται με την ποίηση.