Τελευταίος – Ατελεύτητος, Τζίνα Περγάμαλη

«Ὅσο καὶ ἄν μένουν ἀνεκτέλεστα τὰ ἔργα,

 ὅσο καὶ ἄν εἶναι πλήρης ἡ σιγὴ (ἡ σφύζουσα ἐντούτοις)

καὶ τὸ μηδὲν ἄν διαγράφεται στρογγύλον,

ὡς ἄφωνον στόμα ἀνοικτόν,

πάντα, μὰ πάντα, ἡ σιγὴ καὶ τὰ ἀνεκτέλεστα ὅλα,

θὰ περιέχουν ἕν μέγα μυστήριον γιομάτο,

ἕνα μυστήριον ὑπερπλῆρες, χωρὶς κενὰ καὶ δίχως ἀπουσίαν,

ἕν μέγα μυστήριον (ὡς τὸ μυστήριον τῆς ζωῆς έν τάφω) –

τὸ φανερὸν, τὸ τηλαυγές, τὸ πλῆρες μυστήριον

τῆς ὑπάρξεως τῆς ζωῆς, Ἄλφα-Ὠμέγα.»                             

Ανδρέας Εμπειρίκος   –   «Σιωπή» 

Τελευταίος – Ατελεύτητος

Ένα σημείο απάτητο, απροσπέλαστο που η πληρότητα με θάμπος το τυλίγει .

Το όλον ατέρμονα στροβιλίζεται ώσπου να γεννηθεί.

Με τη λαχτάρα θρέφεται με κοιμωμένες και με δράκους.

Μέσα σε θάλασσα αναδύεται και αποκοιμιέται.

Μεγαλώνει πιο γρήγορα απ’ τη σιωπή .

Δεν προορίζεται για τη λύτρωση.

Χωράει στα σπλάχνα σου κι αυτό σε θρέφει.

Μυστήριο το όλον.

Δυσβάστακτο το κενό του.

Αποχωρισμός πικρός, νεκρώνει ότι απομένει.

Καταστρέφει μέχρι να χορτάσει.

Εκεί σωπαίνεις.

Φωνήεντα δεν σχηματίζονται τα σύμφωνα σε βαραίνουν.

Τη λήθη επιλέγεις, την πίστη.

Κάθε που χαράζει σωπαίνει, κάθε που νυχτώνει αναπνέει .

Ώσπου η νύχτα να γίνει μέρα ,

τα λόγια σου να διώξει.

Και μια στιγμή , μοναχική, όταν τα σπλάχνα ξαναγεννηθούν ,

το σώμα σου θα τρέξει όλα τα φωνήεντα του κόσμου.

Όσα δεν χώρεσαν στις νύχτες σου , στα βλέφαρα να δούνε.

Τότε επιστρέφεις.

Δίχως μορφή γνώριμη, τα μάτια σου αλλαγμένα σε σώμα νεαρό,

ζητάς το όλον όπως δεν σου δόθηκε ακόμα.

Και αφήνεις σημάδια να μεγαλώνουν με το βήμα σου.

Κι είναι το Ωμέγα, Άλφα για τον αγαπημένο , κι Ωμέγα για τον ξένο.

Μυστήριο αν βρει άλλη θέση να χωρέσει.

Απέραντο κι ατέρμονο από το γαλάζιο γεννημένο ,

δεν ορίζεται, δεν διαγράφεται.

Από την άκρη της θάλασσας ως το σύμπαν του ουρανού.

Ανασαίνει κάθε φορά που το αναζητάς .

Πεθαίνει όταν δεν πιστεύεις.

Την άνοιξη σου φέρνει , το σύμπαν σου ανθίζει και είναι πάντα απόλυτο.

Η ζωή του το θάνατο εμπαίζει .

Κατακόκκινη κυλάει μέσα σου , κι είναι μυστήριο που δεν την βλέπεις.

Ανάβει μέσα στο σώμα σου , απ τ’ άκρα ως την καρδιά σου.

Περιμένει κάθε Απρίλη κάθε Μάη σαν τα κρινάκια της αυγής.

Κι είναι το Ωμέγα σου , Άλφα για εκείνη και μέσα των απάντων.

Εγώ ειμί το Α και το Ω…

Εγώ ειμί το φως του κόσμου…

Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή.

 (Ιωάνν. κεφ. ια  – 1-58)