Φεγγαρένια, Ελένη Σέττα

Φεγγαρένια

Είχα στην σκέψη μου, το πρόσωπο σου,
κι ως κοίταξα ψηλά στον ουρανό,
έγινε ένα με ολόγιομο φεγγάρι 
κι εκστατικά μου χαμογέλασε, θαρρώ.

Είχα στο χέρι, ένα δικό σου στίχο
κι ως προσπαθούσα, ν’ ακούσω τη φωνή σου,
μου φάνηκε το φεγγαρόφωτο στον τοίχο,
πως πάλι πήρε σχήμα, την μορφή σου.

Είχα μια ελπίδα, ακόμα, φυλαγμένη,
βαθειά στα φυλλοκάρδια, σαν φεγγάρι
κι ως σκέφτηκα πως λείπεις, ήρθε ο πόνος
και οπτασία εξωτική σε έχει πάρει.

Μα εγώ, εδώ, ακόμα σε προσμένω,
κοιτάζοντας θλιμμένη και στο δίσκο,
του φεγγαριού τον μαγεμένο, τον χρυσό,
εκεί αγαπημένη μου σε βρίσκω.