ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
(Δύο Ποίηματα)
1. Ο ΑΛΗΤΗΣ
Τον ήβρανε στο δρόμο πεθαμένο
κι έσφιγγε στο λιπόσαρκό του χέρι
ένα φτωχό λουλούδι μαραμένο,
τι μοίρα τον κατέτρεχε, ποιος ξέρει ...
Στις γούβες των ματιών του ένα δάκρυ
θολό , φαινότανε σταματημένο
και στων χειλιών του έστεκε την άκρη
κάποιο παράπονο πικρό, θλιμμένο.
Με μια παλιόπορτα, για συντομία
... δεν είχε ο δόλιος ούτε ένα φίλο
έτσι τον κήδεψε η αστυνομία
ανάλαγο, απάνω του ούτε ένα φύλλο
Όμως τ΄απόμερο, τ΄άφανο μνήμα
γέμισε λουλούδια κι άγριο δυόσμο
που με το μυρωμένο τους το κύμα
κάτι προσφέρουν στον διαβάτη κόσμο .
Κοιμάται ήσυχα, δίχως καντήλι
μα εκεί οι πίκρες του έχουνε σβήσει
δεν τον γαβγίζουν οι χορτάτοι σκύλοι
δεν ειν΄αλήτης . . . τώρα ειν΄όλοι ίσοι . . .
1937 Αλιβέρι, Σκαλάκια.
Ο Αλιβεριώτης ποιητής, λογοτέχνης και ερασιτέχνης ζωγράφος
Μιλτιάδης Παπαϊωάννου (1903 - 1944)
Στη ροδονιά του κήπου μου άνοιξε μιαν αυγούλα
εν΄άλικο τριαντάφυλλο με τ΄ανθοπέταλά του
Ήταν μαγεύτρα η όψη του _ αιμάτινη λιμνούλα
σε λίγωνε, σε ζάλιζε η πλάνα η ευωδιά του ...
Όμως την άλλη την αυγή δεν κράτησα το κλάμα :
έλειπε το τριαντάφυλλο απάνω απ΄το βλαστάρι
μα όταν πρωτοαντίκρυσα τα χείλη σου τα λάγνα
γνώρισα το τριαντάφυλλο...Κλέφτρα, εσύ το είχες πάρει !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου