René Magritte

René Magritte του Θωμά Μυλωνά 

(1) 

ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΡΕΝΕ ΜΑΓΚΡΙΤ

Αυτός ο άντρας έχει βγει βόλτα στην παραλία, μαζί με το ζώδιό του.

Το ζώδιό του χαζεύει τους περαστικούς.

Πάντως, αν ο ζωγράφος ζούσε, θα τον έπαιρνα τηλέφωνο να του κάνω παρατήρηση πως κακώς μας μπερδεύει: δεν έπρεπε να βάλει φτερά σε αυτόν τον άντρα, εφόσον πρόκειται για έναν νορμάλ συνηθισμένο τύπο, καθόλου άγγελο και τέτοια.

Κάποια στιγμή το ζώδιό του λέει στον άντρα:

-Έχω ένα αγκάθι μπηγμένο στο πόδι που μ’ έχει πεθάνει.

Ο άντρας σκυβει και βγάζει το αγκάθι.

-Καλή χρονιά, λιοντάρι.

-Καλή χρονιά, άντρα με τα ψωραλέα φτερά.

Ο άντρας ξαναγυρίζει στο σημείο που στεκόταν και πριν: Μπροστά στη θάλασσα. Ανάμεσα στο ανείπωτο και τη λέξη. Στα σύνορα μεταξύ μιας συνάντησης και ενός αποχαιρετισμού. Ανάμεσα στον ανοιχτό ορίζοντα και μια κρυφή πληγή.

Μέχρι τώρα είχε σχεδόν ξεχασμένη τυν ύπαρξη των φτερών. Όπως θα ξεχνάγαμε, ας πούμε, ένα μας χέρι ή πόδι.

Όμως, εντωμεταξύ, έχει ήδη μπει το 2019.

Νιώθει τον παλμό των φτερών στην πλάτη του.

Καλή χρονιά.

Νοσταλγία (1940)  Ρενέ Μαγκρίτ

 

(2) 

ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΡΕΝΕ ΜΑΓΚΡΙΤ - ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΟΙΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Ο άντρας αυτός, δυστυχώς, δεν ξέρει πώς γίνεται ένα σωστό κοίταγμα στον καθρέφτη. Χτενίζεται σχολαστικά, ελέγχει τις τρίχες που ξεπετάγονται από τα ρουθούνια του, στρώνει το μούσι του, πεπεισμένος πως ο καθρέφτης θα του επιτρέπει εσαεί να επινοεί εαυτούς, έτσι, ανώδυνα.

Ούτε καν τηρεί μια απόσταση ασφαλείας από το μαγνητικό πεδίο του καθρέφτη του. (Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, η ιδανική απόσταση είναι 48 πόντοι σε ελαφριά κλίση 35 μοιρών)

Ο καθρέφτης ακολουθεί μια πολύ ύπουλη τακτική: στην αρχή το παίζει φίλος, προσφέρει εκδουλεύσεις του τύπου έτοιμες δικαιολογίες για όλα τα καθημερινά μικροεγκληματάκια, κάλυψη τυχόν εμφανισιακών ατελειών και τα λοιπά.

Ακόμα και όταν ο άντρας βγαίνει από το σπίτι, συνεχίζει να τελεί υπό την επιτήρηση του καθρέφτη του. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί: Ας πούμε, ο άντρας παρακολουθεί απέξω τον εαυτό του όταν μιλάει με τους άλλους ανθρώπους, και του ανακοινώνει εκ των προτέρων τι να πει, πώς να το πει και τι χειρονομίες να κάνει. Στην ουσία, ο άντρας λειτουργεί ως μυστικός πράκτορας στην υπηρεσία του καθρέφτη, είναι η φωνή του καθρέφτη που τα υπαγορεύει όλα.

Πίσω από τον καθρέφτη υπάρχει ένα μακρύ σκοτεινό τούνελ. Μέσα στο τούνελ έρπει με αγκώνες, βλέφαρα και νύχια, το πρόσωπο του άντρα, πασχίζοντας να τον φτάσει και να συναντηθόύν.

Ο ζωγράφος έχει αποτυπώσει ακριβώς τη στιγμή που ο άντρας σημειώνει στο ημερολόγιό του «Τέλος αιχμαλωσίας», το ακουμπάει στο πλάι και αποφασίζει -επιτέλους- να διασχίσει τον καθρέφτη του και να μπει στο τούνελ. Να σπεύσει προς το πρόσωπό του.

Not to Be Reproduced (La reproduction interdite, 1937)