Lacrimae hominis

Γιάννης Σκαρίμπας, Lacrimae hominis

Κι οι τελευταίοι περάσανε οι τόποι του ανέμου

το φύσημα και πού με πας ζωή-καράβι εσύ; 

το ερωτικό σπιτάκι της –να- εκεί Θεέ μου, Θεέ μου-

ακτή που απομακρύνεται σα χίμαιρα χρυσή!

Σαν να’ ταν χτες! Και να πως πάει στου χρόνου το μυστήριο

γη μακρινή τα χάδια της –και φως μαρμαρυγής-

ακόμα να, φαίνετ’ εκεί που εκάμψαμε –ακρωτήριο-

το τελευταίο της φιλί σαν άκρη ωραίας γης.

Ωραίας γης! Ενώ γυρτός γρικούσα τη μιλιά της

-τρίλλια του γρύλου ερωτική- και τώρα; ω τώρα αλί

βλέπω να σβένει αλαργινό λιμάνι η αγκαλιά της,

και το σπιτάκι της –ατμός νωθρός- μες στην αχλύ.

Τράβα λοιπόν, αφού με πας, τράβα ζωή-καράβι

γύρω θα πέφτει –καταχνιά- του χρόνου η σιωπή,

κι η αγάπη της –φάρος βαθιά- θα σβει μια και θ’ ανάβει

σαν μια κλωστή που ντώνει μια και μια πάει να κοπεί!...

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πολιτιστική, τ. 2, σελ. 97)