Τα παλιά τα τραίνα

Τα παλιά τα τραίνα, Γιώργος Βουτσάς 

Τα παλιά τα τραίνα, αυτούς τους μουτζούρηδες, τ' αγάπησα πολύ!

Από τη στιγμή που περίμενα να σταματήσουν εντελώς, ανεβαίνοντας με τύλιγε πέπλο μαγικό.

Δεν βιαζόμουν ποτέ να τακτοποιηθώ!

Απολάμβανα την κάθε στιγμή ακόμη και την αναζήτηση του κουπέ.

Να πω την αλήθεια το λάτρευα μισογεμάτο, αλλά και πάλι,

δεν δυσανασχετούσα στο στριμωξίδι.

Το ταξίδι το έβλεπα πάντα σαν την αρχή μιας περιπέτειας και στη φαντασία μου προβαλλόταν

σκηνές με ινδιάνους, με τα άλογα τους να καλπάζουν παράλληλα βγάζοντας πολεμικές ιαχές.

Μου άρεσε να ταξιδεύω το χειμώνα, να με κτυπάει ο παγωμένος αγέρας από το

μόλις κατεβασμένο, παραθύρι του διαδρόμου.

Αυτή η μυρωδιά του κόσμου, ανάκατη με τον καπνό της μηχανής, με μεθούσε στην κυριολεξία.

Πόσοι και πόσοι ήχοι!

Από τη φωνή του εισπράκτορα, προειδοποίηση για έλεγχο ή το πλησίασμα σε σταθμό,

έως τους ήχους της μηχανής και το σφύριγμα το προειδοποιητικό.

Προσπαθούσα να μένω ξύπνιος, αλλά ήταν πολύ ωραία

όταν έγερνα το κεφάλι κι αποκοιμώμουν, με όλα αυτά

να με νανουρίζουν σαν μικρό παιδάκι.