Οδοκαθαριστής

Οδοκαθαριστής, Σπύρος Κοκκίνης 

Πώς να θυμηθώ

τις ιστορίες των παιδικών μου χρόνων

χωρίς να κλάψω ;

Ήμαστε μια παρέα πεινασμένες ηλιαχτίδες

μικροί ρωμαντικοί αλήτες

με τετράγωνα κουρεμένα κεφάλια.

Ο μεγαλύτερος μας έλεγε πάντα : << Κάθε αυγή

τ’ άστρα της νύχτας πέφτουνε στους δρόμους>>.

Κι εμείς προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε

γιατί οι οδοκαθαριστές είναι φτωχοί.

Μας άρεσε ν’ αλωνίζουμε τον αέρα

να μετράμε τη δύναμη μας 

με τις υποψίες των καθωσπρέπει ανθρώπων

κι ακόμα

να γελάμε με τους μικρούς των παιδικών κήπων

που άπλωναν τις παλάμες τους

για να χαϊδέψουνε τα χελιδόνια.

Τα χελιδόνια γνώριζαν μόνο εμάς. Κάθε πρωί

καλημερίζαμε τους ψαλιδωτούς αγγέλους

βγάζοντας τις τραγιάσκες.

Αυτός ήταν ο καημός μας !

Άλλοτε πάλι

τρέχαμε πίσω από το γέρο – Δήμο

(μόνιμο οδοκαθαριστή του λιμανιού)

ξεφυλλίζοντας τα όνειρά μας.

Θυμάσαι γέρο ; Ήτανε άνοιξη.

Το βλέπαμε στις ομοιοκαταληξίες των δέντρων.

Στα φιλιά των πουλιών.

Στις γελαστές χαλκομανίες των ανθρώπων.

Μας έλεγες : <<Μη ξεφυλλίζετε τα όνειρα

θα δέσουνε καρπούς>>.

Μόνο που ο μικρότερος της παρέας

επέμενε να μας θυμίζει τ’ άδειο μας στομάχι.

Κι εσύ έβγαζες χούφτες τ’ άστρα

από τις τσέπες σου

να τα μοιραστείς σαν τον καλό πατέρα.

Μια μέρα

σε βρήκαμε ξυλιασμένο

στη βορινή σκάλα των ψαράδων

να σε νανουρίζουν τα κύματα

και να στολίζουν τα μάτια σου οι γλάροι

με ανθισμένα φύκια.

Ο μεγαλύτερος μας είπε : << πέθανε>>

κανένας δεν απάντησε.

Δεν ξέραμε από θάνατο.

Μόνο οι γλάροι κλαίγανε στα χέρια μας

κι όλοι θέλαμε να ρωτήσουμε :

<<γιατί πεθαίνουν οι οδοκαθαριστές ;>>