ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ - Παναγοπούλου Μαρία 

Τα βήματα μου αντήχησαν στη σιωπή και το ήρεμο δείλι απλώθηκε στην κάμαρα. Με έχουν φιμώσει, με έχουν σπρώξει μακριά από τη ζεστασιά της αγάπης και απομονωμένη γυρίζω σελίδα αναπολώντας χαμένες νότες. Ένας μόνον άνθρωπος στέκει κοντά μου ολιγαρκής και ήρεμος. Νιώθω στριμωγμένη, παραγκωνισμένη. Περιμένω να 'ρθει η ώρα του «τζιν με τόνικ». Το σούρουπο, ένα τσιπουράκι μού θυμίζει εικόνες του παρελθόντος, τότε που με τα αρχαιολογάκια τα πίναμε και συζητούσαμε για χρόνια πίσω, όταν η ανασκαφή της «Αρχάμπολης» μας ένωσε σε μια ομάδα. Στις καρδιές μας απλωνόταν το πάθος.
Τώρα, ήρεμη βαδίζω πορεία προγραμματισμένη χωρίς προσμονές.
Το πρωινό μπάνιο κι αυτό μια ψυχρολουσία παίζει με τις αντοχές μου. Ο ήλιος με ζεσταίνει λίγο, αλλά το αίσθημα της αφής με έχει εγκαταλείψει χρόνια.