Τοπίο, Ελένη
Δυόμιση με τρεις το μεσημέρι
διαβάζοντας έρημη τον Αύγουστο,
κορίτσι στ’ ανοικτά της θάλασσας
που στα μάτια των είκοσι χρονών
χωρούσε το πάθος τ’ ουρανού.
Γυναίκα που σε μέθυσε ο ήλιος
και όπως έγειρες ολόλαμπρη
με το σκοτάδι των μαλλιών σου
το ρέον να σκεπάσεις φως
άναψαν στα στήθη σου οι χίλιοι άνεμοι
άλλαξε ρότα ο καιρός
σαν να ήθελαν χιλιάδες βοριάδες του παραδείσου
από το στόμα σου πρόωρα ν’ ακουστούν,
απ’ τα πλεμόνια σου να φυσήξει το μελτέμι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου