Αντίθετα Ρεύματα
Την ώρα που η φύση
στην καλύτερή της ώρα βρισκότανε, άνεμος ούριος φύσηξε και στα χέρια μου τα Αντίθετα έστειλε Ρεύματα, που εκ πρώτης σαν μια των Νεφουριών φαντάζουνε όμοια όψη, ξεφυλλίζοντας όμως με τέρψη το κάθε
τους φύλλο, διαπιστώνεις ποιοι οι μαστόροι τους κι οι δόμοι τους ποιοι, μα και
πως αλλιώς το έχουν σμιλέψει.
Βέβαια, απορίες
γεννώνται, αλλά στη δεύτερή τους σελίδα κατατοπιστικός και λόγιος ο λόγος του
εκδότη τους Λεωνίδα Ιωαννίδη καρτερά
και μηνάει πως ετούτο το έαρ λογοτεχνικά «Σαλπάρουμε λοιπόν απ’ το λιμάνι μας –
τη Χαλκίδα, και πλέουμε καταμεσής στα επικίνδυνα αντίθετα ρεύματα του Εύριπου,
που πολλά βαπόρια έχουνε παρασύρει στα βράχια. Αλλά εμείς τα ξορκίσαμε. Βαφτίσαμε
το καραβάκι ‘‘Αντίθετα Ρεύματα’’» κι αυτό κινάει και φεύγει για ταξίδι μακρινό
στου πελάου τα χάη να τραβήξει κι ονειρικά με τη δική τους θεσπέσια χάρη σε
λιμάνια ανάκουστα να μας σύρει!
Συνάμα, μας λέει πως
η ιδέα για του περιοδικού των Ρευμάτων
την πλεύση, «της φιλολόγου και συζύγου μου Σούλας Παπαγεωργοπούλου» ήταν πρόταση,
η οποία στον παπαδιαμαντιστή φιλόλογο Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο εκομίσθηκε.
Αυτός, όπως ο εκδότης του περιοδικού σημειώνει ως «γνωστός προαγωγός τέτοιων
εγχειρημάτων (που είναι), με έχρισε
καπετάνιο αυτού του καραβιού που θα ναυπηγούσαμε, τον δε εαυτό του, λοστρόμο». Παράλληλα, αποφασίστηκε το πλήρωμα των
σελίδων του περιοδικού-πλοίου να δομείται από αμιγώς λογοτεχνικά κείμενα, με
τους «ναύτες του να γράφουν ό,τι θέλουν και όπως θέλουν», ενώ την επιμέλεια των
γραφτών να έχει «ο ακούραστος και πάντα δοτικός» φιλόλογος Μανώλης Στεργιούλης, έχοντας δίπλα του τον επίσης «διακεκριμένο
φιλόλογο» Άγγελο Μαντά.
Απ’ του προλόγου την
αντικρινή σελίδα σημαία πλεύσεως ο –καταξιωμένος Κύπριος ποιητής, φιλόλογος και
Ακαδημαϊκός – Κυριάκος Χαραλαμπίδης ποιητικά
υψώνει, ο οποίος μεταξύ άλλων και πνοή σκαριμπική εκπέμπει, αλλά και μία
πλούσια αποτύπωση των σκέψεών του δια συνεντεύξεως προς τον Μανώλη Στεργιούλη καταθέτει.
Αμέσως μετά έρχεται
από τον Κώστα Παππή-Γεωργίου και «Η τελευταία διαπόμπευση στη Χαλκίδα».
Κείμενο χρονογραφικό και ευσύνοπτο ετούτο για περιστατικό αλλοτινών χρόνων,
αλλά που όμως το φέρνουν οι καιροί και στην ηλεκτρονική σελίδα της Ευβοϊκής
Γνώμης της 20ης τ’ Απρίλη αναφέρεται πως στο Κλεινόν Άστυ διαπόμπευση Ελληνίδος
συνέβη με δράστη κάποιον αλλοδαπό και παρόντες στο δράμα της νεάνιδος άλλους δύο
επόπτες αλλογενείς.
Η επόμενη
αναγνωστική στάση μας μεταφέρει στην δια χειρός Αναστασίου Αγγ. Στέφου «Μνήμη
Γεωργίου Δροσίνη» και τα όσα τον ποιητή της Ανθισμένης Αμυγδαλιάς με τις Γούβες της Βόρειας Εύβοιας συνέδεσαν και
πρωτευόντως με τον εξ αυτής της πολίχνης προερχόμενο λογοτεχνικό του οίστρο.
Γνωστός για τον καλλιτεχνικό
του οίστρο σχετικά με τον τόπο γεννήσεως και ανδρώσεώς του ο Πέτρος Α. Χριστούλιας, ο οποίος εδώ
εκφράζεται αφηγηματικά, προσφέροντας «Το
φάντασμα του διχοτομημένου Βάιλου», του Paolo Erizzo δηλαδή, τον οποίο θανάτωσε ο Μωάμεθ Β΄ στα 1470, όταν
αιματοκύλησε το Νεγροπόντε και εγκαθίδρυσε τη βαρβαρότητα των ομοεθνών του.
Στο μέσον ακριβώς της
ροής των περιοδικών Αντιθέτων Ρευμάτων
έρχεται και η ποιητική από τον Άγγελο Μαντά αποτύπωση του δράματος του Βενετού
βάιλου μαζί με άλλες του τρεις ομόλογες συνθέσεις, σε μια εκ των οποίων
διατείνεται πως:
«με το τσεκούρι
έσκιζε τα ξύλα της γραμματικής
ο Ποιητής.»
Επόμενος
ναύτης-δημιουργός τμήματος του κειμενικού σώματος των Ρευμάτων ο Σπύρος Ζόμπολος
είναι, ο οποίος στο αφήγημά του «Ο
κανόνας» με περιγραφική δεινότητα και δωρεά χιούμορ εξιστορεί την
περιπέτειά του (αλλά και άλλων συμμαθητών του στο Γυμνάσιο Αρρένων Χαλκίδας)
μετά το – με αφορμή τη δολοφονία του Τζον Κένεντι – ‘‘σκασιαρχείο’’ τους τον
Νοέμβρη του 1963. Πράξη, η οποία επέφερε δοκιμασία και τιμωρίες από τον τότε
Γυμνασιάρχη τους (τον οποίο ξανασυνάντησε μια δεκαετία μετά, ενώ ήταν ήδη
αγροτικός ιατρός), αλλά και μετά την εορτή της 25ης Μαρτίου 1964 την πλήρη
δικαίωση και αποκατάστασή του στα όμματα του – και Μαθηματικού – Γυμνασιάρχη, ο
οποίος μετ’ επιτάσεως τους δίδασκε πως: «τους κανόνες και τα αξιώματα, είτε
στην επιστήμη είτε στη ζωή, δεν μπορείς να τους παραβιάζεις ποτέ.»
Και πώς θα μπορούσε
ο ίδιος να συγχωρέσει τότε την ομαδική εξαφάνιση – την οποία ως ανταρσία
θεώρησε – τόσων μαθητών του, μεταξύ των οποίων και του βοηθούντος τον στη λύση
των μαθηματικών ασκήσεων στον πίνακα από τον αγαπημένο του Σπύρο Ζόμπολο;
Η κειμενική των
πρώτων Ρευμάτων συμπορεία και σκυτάλη
αμέσως μετά τον ιατρό Ζόμπολο στον Κωνσταντίνο Ιωαννίδη με τα «Νεοκλασικά και Γλάροι» δίνεται. Γνωστό
το πάθος του νεαρού Αρχιτέκτονα για την ιστορική συνοικία Κάστρο της Χαλκίδας και τον Ι. Ν. της Αγίας
Παρασκευής (περί του οποίου και σημαντική μελέτη έχει προσφέρει), εδώ μιλά για
την περιπατητική του περιπλάνηση στη
συνοικία του Κάστρου, τη συναναστροφή του με έναν γέροντα συνάδελφό του, τα όσα
μεταξύ τους και μέσω των φωτογραφικών τους φακών διαμείφθηκαν, καθώς και τη
συνάντησή του με τους γλάρους του Ευρίπου που τις δικές τους πινελιές στον καμβά της πόλης συνθέτουν και ο
ίδιος, αφού εκείνη την ημέρα φωτογραφικά αιχμαλώτισε, καιρό αργότερα στου
περιοδικού την πρόσοψη – ως διακοσμητικό και στιγματικό του εντύπου μοτίβο –
απόθεσε.
Αντικρίζοντας στη
συνέχεια του σεβαστού Φιλολόγου και Συγγραφέα κ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου την Οδό(των) Αφάντων, εν πρώτοις ο
νους μου ως την αθέατη κάποτε στα βδελυρά όμματα των πειρατών Αφάντου της Ρόδου
πετάει και συνάμα ως πέρα στην… Απωνία χώρα.
Μακρινή, βέβαια και πρωτόφαντη
σε γραπτό η Απωνία, προϊόν ενός
μαθητή Γ΄ τάξεως Γυμνασίου και μετέπειτα Έλληνα Πρωθυπουργού, ο οποίος είχε
κατορθώσει σε μία σελίδα εκθέσεως να παράξει δεκάδες ορθογραφικά σφάλματα,
μεταβαπτίζοντας και τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, την Ιαπωνία, σε Απωνία, φρικιάζοντας
για όλ’ αυτά τον Φιλόλογό του Ρένο Αποστολίδη.
Χρόνους μετά ο
Αποστολίδης το κοινοποίησε σε περί γλώσσας άρθρο του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Εκεί, έτυχε να το συναντήσω
και μετά από καιρό να το αξιοποιήσω στα πλαίσια έκφρασης δημιουργικά μέσω των
λαθών. Με βάση τον σχεδιασμό δίνονταν θέματα έξαψης της φαντασίας των παιδιών
με οδηγό μας τον πανάξιο Ιταλό δάσκαλο και παιδαγωγό Τζιάννι Ροντάρι. Στην
προκειμένη περίπτωση, δόθηκε το θέμα Στη
Χώρα των Απώνων, όπου μηδενικοί πόνοι
υπήρχαν και έπρεπε νοερά να μετοικήσουν εκεί, ζώντας τα όσα εκεί συμβαίνουν και
δια της γραφής τους να πλέξουν.
Βέβαια,
βηματίζοντας στο εσωτερικό του κειμένου του κ. Τριανταφυλλόπουλου, το περί της Οδού Αφάντων αίνιγμα σύντομα
αποκαλύπτεται και μαζί ψηφίδες της χαλκιδαϊκής Αβάντων των νεανικών χρόνων του
αρθρογράφου και ψήγματα της παλαιάς της όψης που ως τις μέρες μας σώζονται,
έρχονται στο αναγνωστικό φως, μαθαίνοντας πού ακριβώς ορθώνονταν οίκοι
ξεχωριστοί, όπως της αρχοντοπούλας – «ιδεατής και ιδανικής ερωμένης» του
Σκαρίμπα και πνευματικά ζωοποιού του μούσας – Φιγιέττας Κριεζώτη-Πνευματικού,
αλλά και ο κολλητός της έπαυλης Πνευματικού τσίγκινος του Παπίγκη οικίσκος (που
σε πείσμα των καιρών και τώρα στους καθημερινά μύριους περατάρηδες) τα ταπεινά
του χαίρε γνέφει και καρτερεί κάτι γι’ αυτόνε τον μυστήριο να γίνει, έστω ένα τραγούδι, μία εικόνα ή μια εκ του χαρτιού
φωνή!...
Ύστατο των – διαπλεόντων
μέσω του περιοδικού – κειμένων το υπό τον τίτλο «Της Στεριάς και της Θαλάσσου» του καραβοκύρη των Ρευμάτων πλάσμα, τη θέση του αφήνοντας σύντομα
στο οπισθόφυλλο, που με τη στιχογραφική του Σκαρίμπα Φαντασία στον χρόνο και στην ευμορφιά φτερά τινάζει και μέλπει,
ορίζοντας την με τους αναγνώστες του τριμηνιαία συνάντηση.
Ήταν ένα ελλείπον –
από του Σκαρίμπα την πόλη – εκδοτικό εγχείρημα,
το οποίο σε παρόμοια μορφή πριν δυόμισι περίπου δεκαετίες ο αείμνηστος Νίκος
Χατζηγιάννης ονειρευόταν και συχνά ζητούσε να επιχειρήσουμε ως Σύλλογος Φίλοι Γιάννη Σκαρίμπα με ομοτάξιδους συγγραφείς
του καταξιωμένους της Χαλκίδος ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, αλλά
ποτέ το του αρμένισμα δεν όρισε πλουν και σκέψη μόνον παρέμεινε.
Εύπλοο το νέο της
Χαλκίδος περιοδικό να είναι ευχόμαστε, με
τις σημαίες του ψηλά να στέκουν και πάντα ν’ ανεμίζουν θαλερά και
ζηλευτά!…
Κωνσταντίνος Κλ. Μπαϊρακτάρης
Χαλκίδα, 5 Μαΐου 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου