Τρία ποιήματα // Σοφία Λεμονή

1. ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Ελπίζοντας περίμενα την πόρτα να χτυπήσει,

ξημέρωσε η Ανατολή, η αναπνοή μου σώθηκε.

Πώς έφτασε η Δύση;

Είναι αυτή η προσμονή θανατερό μαχαίρι.

Πόσες φορές φαντάστηκα πως είσαι εδώ δίπλα μου

και μου κρατάς το χέρι;

Θα βγω στους δρόμους τελικά μονάχη να βαδίσω

κι όταν γλυκάνει ο πόνος μου, γυρίζοντας στο σπίτι μας,

παρέα με την μοναξιά την πόρτα θα χτυπήσω!

2. Τακ και αχ-βαχ

Τότε που η καρδιά χτυπούσε

σαν τρελή από σεβντά,

τότε μοναχά μετρούσα

μ' αγαπά - δεν μ'αγαπά!

Κι ακουγόντουσαν οι χάντρες

σαν γλυκό κελάρυσμα,

βάλσαμο στα σωθικά μου

και γιατρειά στο ράγισμα.

Πόσα "τακ" για την αγάπη

πόσα για τον έρωτα

χαϊδεψαν τα δάχτυλά μου

στής ζωής το πέρασμα;

Τώρα, ένα "Τάκ" μου  έχει

το "Αχ"  και "Βαχ" πάντα  παρέα,

να γυρνούσαν ξανά πίσω

της νιότης μ' όλα τα ωραία!

3. Ο καημός

Άλλη μιά μέρα έφτασε σ'ευχαριστώ Θεέ μου,

γι' αυτή την ευλογία σου σε μένα Ύψιστέ μου!

Ν' ανόιγω το παράθυρο και να μοσχομυρίζουν

τα λούλουδα τα έμορφα, οι δυόσμοι, οι βασιλικοί

που τα θολά ματάκια μου ακόμη  ατενίζουν.

Μόνο εκείνον τον καημό που τρώει τα σωθικά μου,

να σκέπτομαι πότε θα δω ο δόλιος τα παιδιά μου,

αλάφρυνέ τον Κύριε και δώσε μου κουράγιο,

γιατί στερεύει η δύναμη και νοιώθω ν' αποκάμνω!

Στέιλε τα στο κατώφλι μου, φέρτα κοντά σε μένα,

για να τα πάρω αγκαλιά κι ας είναι η στερνή φορά,

πριν η καμπάνα του χωριού σαν ύστατό μου κάλεσμα

χτυπήσει πιά θλιμμένα!

Σοφία Λεμονή (Κύμη Ευβοίας)

Μεταξωτό μαντήλι, δημιουργία της Χριστίνας Δάρρα εμπνευσμένη από κεντητή πετσέτα της Σκύρου, 18ος-19ος αιώνας.
 (http://bit.ly/skyros-scarf-)