Τρία ποιήματα // Σοφία Λεμονή

(1) "Λούλουδα" και "Αντάρα"

Τις πιπεριές που φύτεψες δίπλα στους κατηφέδες

-να 'χουμε να καιγόμαστε στης παγωνιάς τις μέρες-,

τις βλέπω εκεί ακάθεκτες όλο να κοκκινίζουν

τα λουλουδάκια δίπλα τους, να κρατηθούν πασχίζουν.

Πως ρίζωσαν αυτά τα δυό στον κήπο μας αντάμα;

Όμοια η ζωή μας η κοινή :"Λούλουδα" και "Αντάρα"!

Σαν φτάσει πια η εποχή στο πιάτο να τις βάλεις,

τις τρώς με τόση άνεση που πας να με τρελάνεις!

Καίγεσαι και φλογίζεσαι κι έπειτα θέλεις κι άλλες!

Μήπως  σ' αυτό οφείλεται που 'χεις θερμές αγκάλες;

"Χαλάλι σου αγόρι μου αφού τόσο γουστάρεις!

Μόνο τα γένια σου μακριά αν θέλεις να "μή χάνεις!"

Με καίς!!!!

(2) Ο βράχος μου

Ήσουν εκεί στα εύκολα

μα πιό πολύ στα ζόρια!

Κοντά σου ήταν η ζωή,

Πλήθος σπειριά από ρόδια!

Ρόδια π' όταν με φίλευες,

άνοιγε η καρδιά μου

με το γλυκό σου δόσιμο

και την δική σου έγνοια!

Έγνοια για την αγάπη μας

και το "ερωτικό" μας,

έγνοια για τα παιδάκια μας,

τα εγγονάκια τώρα!

Έγνοια για το σπιτάκι μας

και για το ριζικό μας.

Δεν ήταν όλα εύκολα

στον δρόμο τον δικό μας!

Βράχος μου είσαι στη ζωή

κι όταν κοντά σου στέκω

τα κύματα τα άγρια μπορώ

να τα παλεύω!

*Στον Φραγκίσκο, για τα 40 χρόνια του γάμου μας

(3)Στον Χειμώνα

Εμένα δεν με ξεγελάς!

Όπως κι αν το κοιτάξεις

ήπιος, άγριος ή βαρύς,

στην πόρτα μας θα φτάσεις!

Τα κουτσουράκια έτοιμα

σε στίβες περιμένουν

τα προσαναμματάκια μας

την φλόγα μας γυρεύουν!

Έχουμε και προμήθειες

τί νόμιζες "δικέ μου",

σαν των φρονίμων τα παιδιά

φροντίσαμε  "καλέ μου"!

Κι όταν πουλήσεις τσαμπουκά

και τρίξεις τα δοντάκια,

τότε κι εγώ Χειμώνα μου

θα βάλω τα γαντάκια!

Κόπιασε!!!

Δημοσίευση Φωτογραφίας : Κούμη Ιστορίες Ανάκατες