Θεόφιλος Αιγινήτης ένα κείμενο για την Εύβοια

Aπό μια εκδρομή στο απολιθωμένο δάσος της Κερασιάς.  (20/11/17)

Στην ονειρεμένη Βόρεια Εύβοια στο δρόμο που περνάει από τον όσιο Δαβίδ και μετά από το μικρό καταρράκτη του Δρυμώνα η διαδρομή συνεχίζεται μέσα από σκιερά πλατάνια.

Καθώς ανηφορίζουμε πρός την Ιστιαία, μου έκανε εντύπωση το πρανές του δρόμου που ήταν από άμμο και στρογγυλά βότσαλα. Αναρωτήθηκα τι γύρευαν άμμος και βότσαλα πάνω στο βουνό! Πρέπει το σημείο αυτό σε κάποια εκατομμύρια χρόνια πριν, να ήταν κοίτη ποταμού και οι πέτρες να στρογγυλέψανε με την τριβή από το νερό που κυλούσε. Ή να ήταν θάλασσα και τα κύματα να δημιούργησαν την άμμο και τα βότσαλα. Μπορούμε να φανταστούμε τι τεράστιες ανακατατάξεις έγιναν στην περιοχή και ο πυθμένας της θάλασσας να βρέθηκε στην κορυφή του βουνού. Δεν θα περιγράψω την ομορφιά του τοπίου και θα πάω κατευθείαν στο μικρό χωριό της Κερασιάς που βρίσκεται στο δρόμου της Αιδηψού πρός Ιστιαία.

Μέσα σε μια καταπράσινη ρεματιά υπήρχε μια μικρή πλατειούλα και ένα μικρό μαγαζί που πούλαγε από καφέδες, αναψυκτικά, ποτά μέχρι και είδη μπακαλικής.

Αυτά που σας περιγράφω συνέβησαν περίπου πριν από είκοσι χρόνια.

Με την παρέα μου καλημερίσαμε τους χωρικούς που συναντήσαμε εκεί και καθίσαμε και μείς να πάρουμε ένα αναψυκτικό γιατί είχε κολλήσει το στόμα μας από την δίψα. Τι να σου κάνει όμως ένα αναψυκτικό μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα και κατεβάσαμε ο καθένας και δυο τρία ποτήρια από το παγωμένο κρυστάλλινο νερό της πηγής. Από ένα φίλο είχα ακούσει κάτι που μέχρι τότε δεν το ήξερα, πως στην Κερασιά υπάρχει απολιθωμένο δάσος.

Έπιασα την κουβέντα με τους θαμώνες ας πούμε του καφενείου και μου επιβεβαίωσαν την ύπαρξή του και πως τα χωράφια λίγο πιο πάνω είναι γεμάτα με απολιθωμένα κομμάτια ξύλου.

Και πράγματι στον γυρισμό σταμάτησα στα χωράφια όπως μου είχαν πει και δεν δυσκολεύτηκα να βρω αρκετά τέτοια απολιθωμένα ξύλα και μπήκα στον πειρασμό και πήρα ένα για ενθύμιο. (φωτογραφία). Πάντως είναι κρίμα να βρίσκεται αυτός ο θησαυρός πεταμένος και απροστάτευτος στα χωράφια. Όταν γύρισα στην Αθήνα και το έπλυνα από τα χώματα, είδα ένα κομμάτι ξύλου αλλά πολύ βαρύτερο κι' από πέτρα. Το έδειξα σε ένα φίλο καθηγητή στην έδρα της γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών μαζί με κάτι πολύχρωμα βότσαλα που είχα μαζέψει από την παραλία των Ροβιών γιατί μου είχαν κάνει εντύπωση.

Μου είπε λοιπόν πως το απολιθωμένο κομμάτι ξύλου που είχα, είναι περίπου είκοσι εκατομμυρίων χρόνων και τα βότσαλα περίπου διακοσίων εκατομμυρίων χρόνων και έχουν βγει από τα έγκατα της γης. Την Εύβοια και την Βοιωτία τις χωρίζει ο Ευβοϊκός με το στενό του Ευρίπου με τα περίφημα τρελλά νερά του που πάνε έξη ώρες πρός Βορρά και έξη ώρες προς Νότο. Εδώ υπάρχει το πολύ επικίνδυνο ρήγμα της Αταλάντης που δίνει σεισμούς πάνω από 6 ρίχτερ. Οι Διόδωρος Σικελιώτης και ο Θουκυδίδης γράφουν για ένα μεγάλο σεισμό που έγινε το 426 π. Χ όπου καταστράφηκε η πρωτεύουσα των Οπουντίων Λοκρών στην Βοιωτία και σήμερα φαίνονται στην παραλία της Λάρυμνας ογκόλιθοι μέσα στη θάλασσα απομεινάρια της αρχαίας πόλης. Από την μεριά της Εύβοιας βυθίστηκαν στα νερά του Ευβοϊκού αι αρχαίαι Οροβίαι όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης. Ένας ακόμα μεγάλος σεισμός έγινε το 396 π.Χ και ένας ακόμα μεγαλύτερος το 1894. Οι θερμές ιαματικές πηγές της Αιδηψού και των Καμένων Βούρλων οφείλουν την ύπαρξή τους στο ρήγμα της Αταλάντης.

Η Βόρεια Εύβοια είναι φημισμένη για τα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού από τα αρχαία χρόνια που και ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Σίλλας πήγαινε εκεί για να θεραπεύσει την ποδάγρα από την οποία έπασχε. Υπάρχει και ο θρησκευτικός τουρισμός με το μοναστήρι του οσίου Δαβίδ και στο Προκόπι το λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου.

Καθώς διαβάζω στο "Εύβοια TV" γίνεται μια προσπάθεια μέσα από τα προγράμματα της Ουνέσκο να γίνει ένα μουσείο φυσικής ιστορίας που θα γίνει πώλος έλξεως τουριστών μαζί με τα άλλα είδη τουρισμού που προσφέρεται η Εύβοια.