Θανάσης Κωνσταντίνου (της Ελένης Κωνσταντίνου)

Ο ποιητής, ζωγράφος, εικαστικός καλλιτέχνης, Θανάσης Κωνσταντίνου, που γεννήθηκε στο χωριό Βρύση Ευβοίας το 1924, «ταξίδεψε» μακριά μας την 17 Αυγούστου 2012. Κηδεύτηκε την 20 Αυγούστου στο νεκροταφείο της Αγ. Παρασκευής στη Βρύση, συνοδευόμενος από στενούς συγγενείς και καλούς φίλους.Ο ποιητής, ζωγράφος, εικαστικός καλλιτέχνης, Θανάσης Κωνσταντίνου, που «ταξίδεψε» μακριά μας την 17 Αυγούστου 2012, γεννήθηκε στο χωριό Βρύση Καρυστίας Ευβοίας το 1924, από τον Δημήτρη (Μπάρμπα-Μήτσο ή Ψαρά, ξακουστό λαϊκό οργανοπαίχτη-λαουτιέρη) και την Κατερίνα Κωνσταντίνου (το γένος Δούνα). Από μικρό παιδί έδειξε την κλίση του για τα γράμματα και τις τέχνες και τον περισσότερο χρόνο του τον αφιέρωνε στο διάβασμα, την ζωγραφική και την κατασκευή ξυλόγλυπτων μικροαντικειμένων.Ως μαθητής στο Γυμνάσιο Κύμης, αρίστευσε και οι καθηγητές του θαύμαζαν την ευστροφία του πνεύματός του και την ευφυΐα που τον διέκριναν και καμάρωναν για το ήθος και την αγωγή του. Ως, ο άριστος μεταξύ πρώτων, επιλέχθηκε για να εκφωνήσει το λόγο στα αποκαλυπτήρια του μνημείου των Ηρώων στην πλατεία της Κύμης. Στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, ο κοφτερός και αντιεξουσιαστικός του λόγος, υποχρέωσε τους καθηγητές του να του επιστήσουν την προσοχή για τους κινδύνους που ενέσκηπταν από την επιμονή του να συγγράφει τις σχολικές εργασίες και εκθέσεις στην δημοτική γλώσσα, σε μια εποχή που επίσημη γλώσσα του κράτους του Μεταξά ήταν η καθαρεύουσα, καθώς και για το γεγονός ότι ο καταγγελτικός του λόγος ήταν πλέον μορφή αντίστασης και είχε ήδη ξεσηκώσει αντιδράσεις από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας και των σκοτεινών παρακαθήμενων της δικτατορίας, οι οποίοι απειλούσαν ακόμα και με την αποπομπή του. Ήταν ο μόνος μαθητής που αρνήθηκε να φορέσει στολή της ΕΟΝ, παρά την εξουθενωτική πίεση που του ασκήθηκε.Στην Αθήνα πήγε το 1942, όπου φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθήνας, τη Σχολή Καλών Τεχνών, το Γαλλικό Ινστιτούτο και, παράλληλα, παρακολουθούσε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή. Πίστεψε στις ιδέες του Μαρξισμού-Λενινισμού και προσχώρησε στις γραμμές της ΕΠΟΝ και λίγο αργότερα συνέχισε τους αγώνες του ως μέλος του Κ.Κ.Ε. όπου για την προσφορά του τιμήθηκε με έπαινο το 1946. Για τις ιδέες του και του αγώνες του διώχθηκε και κυνηγήθηκε και για πολύ καιρό δεν μπορούσε να μεταβεί στη γενέτειρά του τη Βρύση, που εκεί, με την εντιμότητα και την ευθύτητά του είχε κερδίσει τον θαυμασμό και την αγάπη, ακόμα και των πολιτικών του αντιπάλων.

Ως ιδρυτικό μέλος του Ε.Ο.Π. (Εκπολιτιστικός Όμιλος Πανεπιστημίου) δούλεψε κοντά στον Βασίλη Ρώτα κ.ά. και συμπορεύθηκε με τους συντρόφους και φίλους του Γιάννη Ρίτσο, Μενέλαο Λουντέμη κ.ά. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο πανεπιστήμιο βρέθηκε κοντά και συναναστράφηκε με τους κορυφαίους των γραμμάτων και της τέχνης, όπως τον μεγάλο Γάλλο ποιητή Πωλ Ελυάρ (PAUL ELUARD), τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Άγγελο Σικελιανό, τον Κώστα Βάρναλη, τον Γιάννη Μόραλη κ.ά. Οι Δάσκαλοι του, όπως ο γλύπτης Θανάσης Απάρτης, τον προέτρεπαν να φύγει από την Αθήνα που ήταν διωκόμενος και να πάει για σπουδές στο Παρίσι με υποτροφία.

Στην πορεία της ζωής του δούλεψε ως εικαστικός καλλιτέχνης [ζωγραφική (λάδι, ακουαρέλα, τέμπερα) - χαρακτική (σε ξύλο, κρύσταλλο, κεραμικό) – γλυπτική - κεραμική – κόσμημα] κοντά στους μεγαλύτερους στον χώρο των τεχνών. Για τη δουλειά του είχε βραβευθεί με το πρώτο βραβείο από την Δ.Ε.Θ. (Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης). Πήρε μέρος σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής, ατομικές και με άλλους, παίρνοντας διθυραμβικές κριτικές για τα έργα του.

Τα τελευταία χρόνια αφιέρωσε τη ζωή του και στη συγγραφή ποιητικών συλλογών και μυθιστορημάτων και ήταν Τακτικό Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Έργα του, που έχουν εκδώσει οι εκδοτικοί οίκοι ΙΩΛΚΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΔΩΔΩΝΗ, είναι οι ποιητικές συλλογές:

Πρώτη Άποψη, (ΙΩΛΚΟΣ, 1989),

Βήματα, (Ελληνικά Γράμματα, 2001),

Ελεγεία, (ΔΩΔΩΝΗ, 2005),

Καληνύχτα σας Κύριοι, (ΔΩΔΩΝΗ, 2005)

και τα μυθιστορήματα:

Ο Αντάμης, (ΔΩΔΩΝΗ, 2008)

Ατελής Κύκλος, (ΔΩΔΩΝΗ, 2011).

Παρέμεινε, μέχρι το τέλος της ζωής του, ένας ιδεολόγος κομμουνιστής και ονειροπόλος ποιητής.