Το άχθος της Μεγάλης Παρασκευής, Κωνσταντίνος Κλ. Μπαϊρακτάρης

Το άχθος της Μεγάλης Παρασκευής

Μεγάλη Παρασκευή, λίγο μετά την αυγή του ’80 θαρρώ πως ήτανε.

Ο παπα-Νικόλας ο Πετειναράκης (πτερό πουλιού ο ίδιος, αραχνοΰφαντος από γεννησιμιού του και πολύ επιδέξιος ραβδιστής των ελαιών) ότι είχε εξέλθει του ναού με τα ιερά βιβλία στην αγκάλη και σιγοψαλμωδούσε σιμά στον Επιτάφιο, που τέσσερα γερά παλικάρια του Σταυροδρομιού τον κρατούσαν, ενώ οι εξερχόμενοι – έτσι για το καλό – έκρουαν την κεφαλή τους στο κατώμερο του κουβουκλίου, οπότε πλήρεις αγαλλιάσεως (και με το όλο κυματιστά ρίγη φωτός αναμμένο τους κερί ανά χείρας) ανέμεναν την ιερή στιγμή της Περιφοράς στους δρόμους του χωριού…

Το κακό, όμως, δεν άργησε να κόψει δρόμο και ολόρθο να φανεί, οπότε τρόμος στα ουράνια χύθηκε και άλλος φαρδύς πλατύς τις αρίδες του στο πλακόστρωτο του περιβόλου όλο άπλωνε και τα σπιθοβολητά του τα γοργοπόρευτα απνεύστως εμήκαινε ...

Κάτι ανάλογο τέτοια πονεμένη ημέρα και τα προηγούμενα δυο χρόνια συνέβαινε, μα το φετινό πανδαιμόνιο άνω ποταμών ήτανε!...

Βλέπεις, τα καλόπαιδα (πολλά εξ Αθηνών για την Ανάσταση φερμένα και με εφόδια εκλεκτά και πλήθος στις τσέπες τους) ακροβολισμένα από ώρα στα τέσσερα άκρα του γειτονικού σύμπαντος και με τις κάνες ορθές προς τις λάμπες του σταυρού του νιότευκτου καμπαναριού βρίσκονταν και τώρα δίχως σταματημό για την ευφροσύνη τού είναι τους έβαλλαν, χαχάνιζαν και συναγωνίζονταν ποιος πρώτος στον αέρα θα τις σπείρει και στα μάτια των άλλων να μεγαλυνθεί…

Αμ, κι οι στρακαστούκες!... Άλλα εξυπνόπαιδα με τρόπο τις πετούσαν στο δάπεδο κι αυτές τη δουλειά τους… Τη δουλειά τους… Τσακ τσακ τσακ, τσαατσακ… Τα θραύσματα χόρευαν και μαζί ανασκάλευαν την τρομάρα των γυναικόπαιδων που – σαν κόκκοι άλατος ριγμένοι στη θράκα και αναστενάρηδες πρώτοι – αναπηδούσαν να σώσουν τα πόδια, τα ρουχικά, την καρδιά τους…

Κι αν ετούτα μικρές είχανε απώλειες, ο δόλιος ο παπα-Νικόλας μεγάλη δέχτηκε απειλή. Μια από αυτές τις αλαφιασμένες τα ολοκαίνουργα λιμπίστηκε ράσα του, χίμηξε κατωθέ τους και μαζί με τον άμοιρο Ιερέα το τρελό της ενέτεινε χοροπηδητό. Πάνω πηδούσαν τα πυρωμένα της σπλάχνα, απάνω και ο παπα-Νικόλας, αλλά πούου… Το κακό ετελέστη…. Δριμόνι το ράσο και καμένος ο καημένος ο παπα-Νικόλας. Αντί της Περιφοράς στο εαρινό αίθριο και του «Αι γενεαί πάσαι…» στα τρίστρατα του χωριού και στων αηδονιών τις τρίλιες, επιστροφή στον Ναό της Ευαγγελίστριας και ψυχής πλακούρα μεγίστη!... Αντί κατανύξεως και ψυχικής αναγάλλιας, οι από Ωραίας Πύλης επιτιμητικοί λόγοι του αλαφιασμένου Ιερέως και οι αρές του οι μαυράκουστες:

«Δεν ξέρετε πως πενθούμε για τη Σταύρωση του Κυρίου; Αγνοείτε πως απόψε θρηνούμε και δεν διασκεδάζουμε; Τι ψυχή θα παραδώσουμε, Χριστιανοί!... Βεγγαλικά Μεγαλοπαρασκευάτικα, βρε παιδιά; Στων γονιών σας τη θανή να ρίχνετε κροτίδες και τ’ άλλα, τα…δαιμονικά καψούλια…»

«Αχ, Χριστέ μου…», μια φωνή και σύβουο το ψιχαλητό μυρμηκίασμα του εκκλησιάσματος. «Αχ, Χριστέ μου, τέτοια κατάρα τη μέρα της Ταφής Σου!… Και μεις οι έρμοι πώς την επαύριο θα κάμουμε Πασχαλιά! Πώω-ως!... Και στην Ανάσταση, στην Αγάπη… Τι θα μας ψάλλει ο λειτουργός του Υψίστου; Τιιι!!!…»

Και η μετά την αύριο η της Αναστάσεως του Κυρίου Ημέρα ήλθε στην ώρα της την καλή και την επίσημη! Ήλθε· κι ο παπα-Νικόλας είχε συνεφέρει, άλλαξε τροπάριο και κόπηκαν κι οι κόμποι των τρομαγμένων ψυχών των θεοσεβών χωρικών.

Ήλθεν και με τα «Χριστός Ανέστη…» της και με την αγαλλίαση του «Δεύτε, λάβετε φως…» και με το ανέσπερό της Φως!...

Ήλθεν και με τα κόκκινά της αυγά και με τα μοσχοβολιστά λαμπροκούλουρα και με τη μαγειρίτσα από τη συκωταριά του οικόσιτου εριφίου και του κήπου τα ανιθοκρεμμυδόπουλα...

Ήλθεν και με τις κροτίδες και με τις περιστροφές του πυριφλεγούς σύρματος κατσαρόλας, που τα εκτοξευόμενα θραύσματά του – ίδια μικροσκοπικά πεφταστέρια – εναγωνίως πυκνό μαλλί και ρούχο καινουργιές επιζητούσαν, αλλά (ευτυχώς τους) αυτά μακράν του βεληνεκούς του ευρίσκοντο και σώα παρέμειναν…

Ήλθεν και με το ψημένο στον χωριάτικο φούρνο της αυλής για το μεσημέρι της Πασχαλιάς λαμπριάτικο γεμίδι του κουφαριού του εριφίου…

Ήλθε και με της Αγάπης τα σταυροφιλήματα στο περιαύλι της Ευαγγελίστριας όπου δυο μέρες πριν το άγος είχε κράτος και το Άχθος των αρών βαρύ στο είναι των χωρικών επερπατούσε.

Ήλθε… Ήλθεν… Και το Άχθος της Μεγάλης Παρασκευής σαν την τέφρα απ’ τα σπαράγματα των βεγγαλικών και της στρακαστρούκας εσκόρπισε κι ο παπα-Νικόλας γλυκύς σαν άλλοτε εγίνηκε, και Φως όλοι οι Σταυροδρομίτες ελάβανε Θείο, μύρα Ανάστασης γευτήκαν και Ουρανών Λαμπράδα το είναι τους επότισε.

Χαλκίδα, 13 Μαρτίου 2016

Επίμετρο : Ο Κωνσταντίνος Κλ. Μπαϊρακτάρης γεννήθηκε στα Λέπουρα Ευβοίας, φοίτησε στο Γυμνάσιο Αλιβερίου, στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου και στο Μαράσλειο Διδασκαλείο των Αθηνών. Υπηρέτησε ως δάσκαλος επί τριανταένα έτη και αφυπηρέτησε το 2013.

Έχει εκδώσει: τις ποιητικές συλλογές Φεγγαροεντυμένη (2004) και Πυρόσαλοι (2009), τη συλλογή διηγημάτων Απόηχοι της Ιωνίας Γης (2001), τις συλλογές με ποικίλα θεατρικά κείμενα Θεατρικά Δρώμενα για παιδιά και νέους (2001) Ένα Σχολείο… Θέατρο (2004) και την ιστορικολαογραφική μελέτη Τα Λεπουραϊκά (2018). 

Προς έκδοση βρίσκονται τέσσερις ενότητες διηγημάτων και αρκετά θεατρικά κείμενα.

Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα (μεταξύ των οποίων και τα υπό τον τίτλο δοκιμιακά Ευβοϊκές Γραφές, Ποιητικές), συμμετέχει ενεργά ή επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές (Ευβοέων Λόγος ).

Έχει βραβευτεί από λογοτεχνικούς και πολιτιστικούς συλλόγους και από το Τμήμα Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών.
Είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλοι Γιάννη Σκαρίμπα, ταμίας του
Τοπικού Τμήματος Χαλκίδας της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών και μέλος Διοικητικών Συμβουλίων ευβοϊκών Πολιτιστικών Συλλόγων.