ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ, Θωμάς Μυλωνάς

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Μακάρι να ήσουν εδώ, ρε Κώστα…
Θα πηγαίναμε για καφέ στο Ρεξ. Θα ερχόταν να μας βρει και η Μαρία Πολυδούρη. 
Θα τη βάζαμε να μας απαγγείλει δέκα φορές το «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες».
Ας έκανες υπομονή, λίγο ακόμα. Θα έπαιρνες μετάθεση από την Πρέβεζα για τη Χαλκίδα. 
Θα γινόσουν ο ιδρυτής του Καρυωτακισμού. 
Θα ήσουν μέσα σε όλες οι ανθολογίες.

Τώρα σε διδάσκουμε στα σχολεία. 
Αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι ήθελες να πεις εδώ, τι ήθελες να πεις εκεί, 
γιατί το είπες έτσι και πώς θα ήταν  αν το είχες πει αλλιώς.

Από τι πεθαίνουν οι ποιητές, ρε Κώστα; Από νοσταλγία; Από φυματίωση; 
Από υπερβολική ειλικρίνεια;
Πεθαίνουν αγαπώντας ή μισώντας;
Παλεύοντας ή λιποτακτώντας;
Μόνοι; Απελπισμένοι;
Υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές που σημαδεύουν στο κεφάλι τους ποιητές;
Γιατί, ρε Κώστα, πήγαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα 
και ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι; Ο Τζων Λένον;
Πώς είναι δυνατόν τα καθεστώτα να φοβούνται τόσο πολύ έναν άνθρωπο οπλισμένο 
μόνο και μόνο με μια πένα;
Πες μου ρε Κώστα, πού να φυγαδέψουμε τους ποιητές; 
Πού να τους κρύψουμε να μην τους βρει η αστυνομία;
Στο πατάρι; Στο συρτάρι με τα τιμαλφή; Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας;

Μακάρι να ήσουν εδώ, ρε Κώστα...