+αίσθηση

Επίλογος αέρας,  Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ 

Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά,
τα στροβιλίζει για λίγο μακριά
απ’ τις κουτές σκευωρίες μας
και τ’ αφήνει να πέσουν πάλι στη γη˙
εκεί ν’ ανθίσουν.
Νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες
να, εκεί έλα,
τις ακουμπάει στις κορφές
των αισιόδοξων δέντρων
και τις καθίζει μετά στο χώμα
σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.
Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα
της μικρής νουβέλας
κι όπως ανεβαίνουν, γίνεται ευανάγνωστη
η σελίδα της ζωής μας, για να διαβαστεί κάποτε στη νηνεμία
σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο.

……………………………………

+αίσθηση, Τζίνα Ε. Περγάμαλη

Όραση: ‘ μειωμένη αντίληψη εσωτερικού χώρου / ψυχισμού

υπερβολικά ανεπτυγμένη η μηχανική όραση

μάτια με έντονη κόπωση σταματούν, στο προφανές, από την υπερέκθεση στιγμών.

Ακοή:  ‘ κοχλίας τραυματισμένος / φθίνουσα πορεία

δεν συλλαμβάνει τα φωνήεντα

μή διακριτοί ήχοι ελάσσονων και μείζονων στιγμών.

Όσφρηση: ‘ ανεπαρκής - νευρικές απολήξεις σε σύγχυση

Γεύσεις μπερδεμένες από υπερβολική ένταση οξύτητας – απουσία αισθητικής απόλαυσης.

Αφή: αισθητήρια νεύρα συντετριμμένα.

Δέρμα συμπαγές – αδιάβροχο – ανθεκτικό στον πόνο – στα όρια της αδιαφορίας.

Ένα άγγιγμα φευγαλέο δεν είναι ικανό να ενεργοποιήσει τα συναισθήματα.

Κλινική εικόνα στα όρια της παθογένειας που χαρακτηρίζεται

από την πλήρη απουσία πάθους – πλήρωσης συναισθημάτων.

Κι όμως, γεννιούνται άνθρωποι και μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα αποστειρωμένα.

Τριγυρνούν μέσα στις πολύβουες μεγαλουπόλεις χωρίς να ανταποκρίνονται στα

εξωτερικά ερεθίσματα των καιρών, των εποχών. Και οι άνθρωποι φθίνουν.

Δεν ανταποκρίνονται στον ανθρώπινο πόνο, στην συναισθηματική ανέχεια, στην ηθική  αποξένωση από την ανθρώπινη φύση, στερούνται αισθήσεων και συναισθημάτων.

Υπάρχει αμοιβαία εξάρτηση από την ύλη των πραγμάτων του έχειν / κατέχειν.

Η ύλη πλέον προσδιορίζει την ανθρώπινη φύση.

Μεγαλώνουν και δημιουργούνται γενιές ανθρώπων χωρίς να απολαμβάνουν το χάδι του ήλιου, τη μυρωδιά της θάλασσας, την ανοιξιάτικη προσμονή  των περιβολιών, τη γλυκιά γεύση των άγουρων φιλιών.

Οι άνθρωποι μεγαλώνουν αποκτώντας μηχανικά αντανακλαστικά στην προσπάθεια να ζήσουν για να μεγαλουργήσουν.

Ο ουρανός μεταμορφώνεται, ντύνεται με χρώματα μενεξεδί και άλλοτε αστράφτει και μοιάζει μουντός.

Στις πλατείες οι νερατζιές φορτωμένες, γόνιμες σκορπούν τα αρώματά τους.

Τα αυτοκίνητα περνούν, μουσική απλώνεται στον αέρα σε ρυθμούς βιαστικούς.

Τα κινητά δονούνται, τα φρένα τρίζουν, τα πόδια παίρνουν φωτιά και κανείς δεν ρωτά αυτή την καρδιά που κρύβεται κάτω από το πουκάμισο αν χτυπά πάντα με τον ίδιο ρυθμό, ό,τι κι αν γίνει. Αν ερωτεύεται, αν μελαγχολεί, αν κάποιες μέρες αισθάνεται λυπημένη κι άλλοτε θυμωμένη. Προχωρά μηχανικά, αποκτώντας αλυσίδες προστασίας.

Οι ρυθμοί εναλλάσσονται από ¾ σε 2/2 και είμαστε άραγε φτιαγμένοι περισσότερο

για ελάσσονες ή μείζονες στιγμές; Ποιος το ορίζει;

Εχθές επιστρέφοντας στο σπίτι μετά τις εννέα το βράδυ,

με βρήκε στο δρόμο η μυρωδιά μιας γαρδένιας.

Με συνάντησε απρόσμενα, χωρίς να με ρωτήσει αν την περίμενα.

Ήρθε απρόσκλητη και με γέμισε με τα άνθη της.

Η Άνοιξη έρχεται και μας συναντά απρόσκοπτα.

Ανιδιοτελώς μας προσφέρει το πιο ευγενικό της άρωμα.

Το πιο θλιμμένο της χρώμα, την πιο αβάσταχτη συμφωνία της ζωής.

«Έρχεται να σκορπίσει ψηλά στον αέρα τα κρίματά μας.»