Έτη Κρίσης

Έτη Κρίσης , Σταμάτης Γκαβέτας

Σκιές ανθρώπων σε κάθε στενό, σε όλη την επικράτεια κατάθλιψη. Εμπορικοί δρόμοι που κάποτε έσφυζαν από ζωή, τώρα τα μαγαζιά τους στη σειρά είναι κλειστά.
Τότε, εκείνο το απόγευμα του Οκτώβρη, ήταν που είδα ένα κεφάλι σε ένα τρέιλερ, αλλού χέρια αλλού πόδια – μαλλιοβράς. Ανήσυχος μπροστά σε αυτό το αποτρόπαιο θέαμα πλησίασα να δω καλύτερα γιατί δε μπορεί να βλέπω καθαρά – σκέφτηκα. Ένας έμπορος είχε φορτώσει την πραμάτεια του από το μαγαζί που έκλεινε. Εκεί, μέσα στα αποκαΐδια της προηγούμενης εμπορικής του δραστηριότητας υπήρχε και ένα πρόσωπο που ξεπετιόταν μέσα από τη σποδιά.
Την γνώρισα, ναι είμαι σίγουρος ότι ήταν αυτή, ένας συμφυρμός με έπιασε, αδύνατον – είπα, και έμεινα να κοιτώ σα χαύνος. Η Τζέσικα από τη βιτρίνα με τα ρούχα. Πόσοι και πόσοι περαστικοί δε θαύμασαν επάνω της την τελευταία λέξη της μόδας; Πόσα ζευγάρια δε φιλήθηκαν μπροστά της; Πόσοι δε φαντάστηκαν τα ρούχα της στο σώμα τους; Ίσως κάποιοι να την ερωτεύθηκαν κιόλας. Τώρα μετά από αυτή την ένδοξη ζωή αυτό είναι που της επιφυλάσσει το μέλλον, σπαρμένα κομμάτια σε μια χωματερή.