Του φεγγαριού οι δρόμοι, Βασίλης Πεππές
Πλανεύτρα η Θύμηση απόψε αρμενίζει πέρα μακριά, στα βαθυγάλανα νερά του Λιβυκού Πελάγους παρέα με την Όστρια και το λάγνο λίκνισμα των κυμάτων απάνω στο ασημένιο μονοπάτι, το χαραγμένο από την ανατολή μιας χλωμής πανσελήνου.
Εκεί όπου η αλαργινή γραμμή του ορίζοντα σχηματίζει μια ανεπαίσθητη καμπύλη, ντυμένη με σκουρόχρωμες μπλε αποχρώσεις που διακόπτουν μονάχα τα ξέθαμπα φώτα κάποιου ταξιδιάρικου βαποριού με κατεύθυνση άλλα μέρη.
Ανάμεσα σε αέρινα περάσματα που και φέτος διέσχισαν τα γοργοφτέρουγα χελιδόνια για να φέρουν μαζί τους το καλοκαίρι.
Μπεϊρούτ, Τελ-Αβίβ, Αλεξάνδρεια, Τρίπολη, Βεγγάζη, Τύνιδα…
Οι αγκαλιές των νότιων λιμανιών της Μεσογείου πλημμυρισμένες από μυρουδιές μπαχαρικών και καφέ γιομάτες πολύχρωμες περπατησιές, γλώσσες και ηχοχρώματα.
Σιμά στην εσχατιά του δικού μας Νότου.
Τόσο κοντά…τόσο μακριά.
…
Ξανακοιτώ τη μορφή σου, αχνή οπτασία στον αφρό τυλιγμένη.
Ώρα πολλή σε γύρεψα ανάμεσα σε παφλασμούς κυμάτων για πάντα φυλακισμένους σ’ ετούτο το πορφυρό κοχύλι που κρατώ σφιχτά στη φούχτα μου.
Αγγίζω τη ματιά σου στα σκοτάδια. Μα εσύ ξεγλιστράς σαν την άμμο στις άκρες των δαχτύλων, σαν νότα από μαντινάδα πριν σκορπίσει για να χαθεί στον αέρα.
Σαν μια ανάσα ακόμα βαθιά με οσμή από γέλια, τραγούδια κι άφθονη ρακή στιγμές πριν χωθείς για πάντα στης Λήθης το ερμάρι.
Κρυμμένη και πάλι πίσω από ατέλειωτα μεθύσια, στους μυστικούς διαδρόμους του δικού μου Λαβυρίνθου.
…
Κοντοστέκομαι σε ένα μπαλκόνι με θέα την ανοιχτή θάλασσα γοητευμένος από το χαμόγελο, την υπέροχη κουζουλάδα και τη ζεστή φιλοξενία των ανθρώπων αυτού του τόπου.
Για ένα λεπτό μονάχα, προτού η σκέψη πεταρίσει βορειότερα για να ανακαλύψω ξανά το χαμένο μίτο της Αριάδνης πλάι στ’ άψυχο κουφάρι του σκοτωμένου Μινώταυρου.
Βλέπω τον Πρίγκηπα με τα Κρίνα να χαμογελά συνωμοτικά παρέα με τη Νεφέλη.
Σωπαίνω για να γευτώ άχρονες στιγμές λουσμένες στο φως του Ήλιου σαν χύνεται στις πέτρες και τα μάρμαρα. Αγγίζοντας φευγαλέα κομμάτια της ιστορίας ενός πολιτισμού που ταξιδεύει το μυαλό αιώνες πίσω.
Πόσο μικρός στ’ αλήθεια είμαι.
…
Το φως του αποσπερίτη λάμπει στο παράθυρο.
Κλείνω τα μάτια σφιχτά δεμένος με τη ζώνη στο κάθισμα.
Θέση 11D, βραδινή πτήση Ηράκλειο - Αθήνα.
Λίγο προτού προσγειωθώ στα γνώριμα στενά του Νεγκρεπόντε και τα τρελόνερα της δικιάς μου ρουτίνας.
Επαέ, στην άκρη του φεγγαρένιου δρόμου…
Β.Π. Ιούνιος 2018
(Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός Late Bloomer)
Πλανεύτρα η Θύμηση απόψε αρμενίζει πέρα μακριά, στα βαθυγάλανα νερά του Λιβυκού Πελάγους παρέα με την Όστρια και το λάγνο λίκνισμα των κυμάτων απάνω στο ασημένιο μονοπάτι, το χαραγμένο από την ανατολή μιας χλωμής πανσελήνου.
Εκεί όπου η αλαργινή γραμμή του ορίζοντα σχηματίζει μια ανεπαίσθητη καμπύλη, ντυμένη με σκουρόχρωμες μπλε αποχρώσεις που διακόπτουν μονάχα τα ξέθαμπα φώτα κάποιου ταξιδιάρικου βαποριού με κατεύθυνση άλλα μέρη.
Ανάμεσα σε αέρινα περάσματα που και φέτος διέσχισαν τα γοργοφτέρουγα χελιδόνια για να φέρουν μαζί τους το καλοκαίρι.
Μπεϊρούτ, Τελ-Αβίβ, Αλεξάνδρεια, Τρίπολη, Βεγγάζη, Τύνιδα…
Οι αγκαλιές των νότιων λιμανιών της Μεσογείου πλημμυρισμένες από μυρουδιές μπαχαρικών και καφέ γιομάτες πολύχρωμες περπατησιές, γλώσσες και ηχοχρώματα.
Σιμά στην εσχατιά του δικού μας Νότου.
Τόσο κοντά…τόσο μακριά.
…
Ξανακοιτώ τη μορφή σου, αχνή οπτασία στον αφρό τυλιγμένη.
Ώρα πολλή σε γύρεψα ανάμεσα σε παφλασμούς κυμάτων για πάντα φυλακισμένους σ’ ετούτο το πορφυρό κοχύλι που κρατώ σφιχτά στη φούχτα μου.
Αγγίζω τη ματιά σου στα σκοτάδια. Μα εσύ ξεγλιστράς σαν την άμμο στις άκρες των δαχτύλων, σαν νότα από μαντινάδα πριν σκορπίσει για να χαθεί στον αέρα.
Σαν μια ανάσα ακόμα βαθιά με οσμή από γέλια, τραγούδια κι άφθονη ρακή στιγμές πριν χωθείς για πάντα στης Λήθης το ερμάρι.
Κρυμμένη και πάλι πίσω από ατέλειωτα μεθύσια, στους μυστικούς διαδρόμους του δικού μου Λαβυρίνθου.
…
Κοντοστέκομαι σε ένα μπαλκόνι με θέα την ανοιχτή θάλασσα γοητευμένος από το χαμόγελο, την υπέροχη κουζουλάδα και τη ζεστή φιλοξενία των ανθρώπων αυτού του τόπου.
Για ένα λεπτό μονάχα, προτού η σκέψη πεταρίσει βορειότερα για να ανακαλύψω ξανά το χαμένο μίτο της Αριάδνης πλάι στ’ άψυχο κουφάρι του σκοτωμένου Μινώταυρου.
Βλέπω τον Πρίγκηπα με τα Κρίνα να χαμογελά συνωμοτικά παρέα με τη Νεφέλη.
Σωπαίνω για να γευτώ άχρονες στιγμές λουσμένες στο φως του Ήλιου σαν χύνεται στις πέτρες και τα μάρμαρα. Αγγίζοντας φευγαλέα κομμάτια της ιστορίας ενός πολιτισμού που ταξιδεύει το μυαλό αιώνες πίσω.
Πόσο μικρός στ’ αλήθεια είμαι.
…
Το φως του αποσπερίτη λάμπει στο παράθυρο.
Κλείνω τα μάτια σφιχτά δεμένος με τη ζώνη στο κάθισμα.
Θέση 11D, βραδινή πτήση Ηράκλειο - Αθήνα.
Λίγο προτού προσγειωθώ στα γνώριμα στενά του Νεγκρεπόντε και τα τρελόνερα της δικιάς μου ρουτίνας.
Επαέ, στην άκρη του φεγγαρένιου δρόμου…
Β.Π. Ιούνιος 2018
(Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός Late Bloomer)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου