Άτιτλο

Άτιτλο - Στέλλα Βρακά

Δεν έψαχνα στην σημασία του κόσμου
το καθορισμένο της διαδρομής σου.
Στέγη ζητούσα
για την ανάσα της ψυχής μου.
Γι' αυτό δεν έχω βρει ακόμα λουλούδι
για σένα.
Κι αν έγινες το πρόσωπό μου
απέναντι στο είδωλό μου
είναι γιατί έτσι που μιλάς
ανοίγεις τα όνειρα
πέρα κι απ' τα αταξίδευτα ουράνια.
Έτσι που μιλάς
γέρνω στην καρδιά σου ακούγοντας
το τρίξιμο του κόσμου
και συλλέγω αρκετό απ' το φως σου
να σβήσω τις χαρακιές της απουσίας
να ξελασπώσω τα βήματά μου
να βρω τον σπόρο του λουλουδιού
που μιλάει...
να εισβάλλω ολόφωτη στο δωμάτιό σου
με χώμα και νερό
να διασώσω το φως, που σου έκλεψα.